Эй ҡабалана инем ул йәкшәмбелә. Көнө буйы өйҙә тороп булманы, ә иртәгәһенә сираттағы эш аҙнаһы башлана. Ҡырылмаһа ҡырҡ мәшәҡәт көтә үҙемде.
Баҙарҙан сығып, йортома тиклемге 20 минутлыҡ юлды йәйәү үтергә булдым. 50 метр киттемме-юҡмы, ике ҡулына ла тоҡсай тотҡан һәләмә генә кейенгән мосолман әбейе туҡтатып, һүҙ ҡушты:
– Ҡыҙым, магазинға сыҡҡайным, ҡайтыр юлдан яҙлыҡтым. Запорожье тыҡрығы ҡайҙа икән? Хәтерем менән әллә нимә булды...
Был тирәләге урамдарҙы бигүк белеп бөтмәйем. Ысынлап та, ҡайҙа икән? Яҡында шәхси йорттар бихисап, оло урамға арҡыры урынлашҡан тыҡрыҡтарҙы барып ҡараштырайым әле...
Әбейҙе эйәртеп алға киттем. Юҡ бит Запорожье тигән исемлеһе! Үткән-һүткән берәү ярҙам итә алманы, исмаһам. Аптырап, юлдашыма атлай торорға ҡуштым да, эргәләге автомобиль запчастары һатылған магазинға индем. Һатыусы ла, һатып алыусылар ҙа белмәй беҙ эҙләгән урамды. Улар янынан сығыуыма әбейем әллә ҡайҙа барып еткән! Артабан мин йәшәгән урам башлана, унан – ҡала сите, ул яҡта теге тыҡрыҡ юҡлығын беләм.
Саҡ ҡыуып етеп, тәфсирләп һораштыра башланым. Улым, киленем, ейәнем бар, әле береһе лә өйҙә юҡ, ти. Башҡа бер нимә лә әйтә алмай, тутыйғош кеүек адресын ғына ҡабатлап тик тора. Ярай әле уныһын иҫләй, табырбыҙ, тимәк.
Телефонығыҙ юҡмы, тип һорайым. Йәнәһе, балаларының номерын табып шылтыратып ҡарармын. Йоҡа, иҫке генә плащының кеҫәһенә ҡулын тығып, асҡыс ҡына һәрмәп сығарҙы: "Бына".
Аһ, домофон асҡысы бар бит, тимәк, йорто күп ҡатлы, ә был тирәлә ундайҙар юҡ. Алыҫ киткән, ахыры. Ул арала уҙып барған ғаилә лә туҡтап, хәл менән ҡыҙыҡһынды. Ир кеше смартфонын сығарып, картанан кәрәкле адресты эҙләй ҙә башланы. Бәй, әбейҙең йорто бынан өс саҡрымдай алыҫлыҡта бит! Магазиндан сыҡҡас, кире яҡҡа киткән икән...
Һыуыҡта баҫып тороп, әбейем дер ҡалтырап өшөй башланы. Мин дә туңдым. Туҡталышҡа тиклем дә йыраҡ әле. Ҡулыма уның ҡарабойҙай ярмаһы, картуф, көнбағыш майы һалынған шыптырҙарын тотоп, кирегә атланыҡ.
Баҙарға барып етеүгә полиция машинаһын күреп ҡалдым. Рәхмәт яуғыры. Тәртип һаҡсыларына хәлде аңлатып бирҙем. Улар әбейҙе илтеп ҡуйырға булды. Юлдашымды "УАЗик"ҡа ултыртып, әйберҙәрен янына ҡуйҙым. "Ә һин бармайһыңмы ни?" – тине бер ҡатлы ғына итеп ул. "Миңә ҡайтырға кәрәк шул", – тинем.
Полиция машинаһын күҙҙән юғалғансы ҡарап ҡалдым. Иҫе иләҫ-миләҫ булып киткән әбейҙе йәлләп, ярай аҙашып йөрөп бәләгә тарыманы, тип еңел һуланым.
Беҙ бәләкәй саҡта өләсәйҙәрҙең: “Эй, илаһым, ҡартайған көндә тәүфиҡ бир”, – тигәндәрен аңламай торғайныҡ. “Ҡартайғанда аҡыл да, тәжрибә лә етерлек була, тәүфиғың да арта ғына, кәмеп китмәй инде ул”, – ти инек. Әҙәм яҙмыштары борма-борма, һикәлтәле. Кәмей ҙә, юғала ла икән шул.
Эй, Хоҙайым, ҡартайғанда тәүфиҡ бир...
