Земфира

Болытымның якты истәлегенә багышлыйм Сүз башы Болытымның якты истәлеге... Болай әйтү ярыймы икән, кеше түгел бит ул, песи генә. Песи генә? Юк, чикләүче кисәкчәне куллану һич тә урынлы түгел. Төгәлләбрәк әйтим, песи генә түгел, йөрәгемнең бер почмагында – бик зур, киң почмагында урын алган песи ул, ул урынны мин башка беркемгә дә бирмәячәкмен. Тормышынмда күптән аралашкан, сөйләшкән, авыр вакытта да, шатлыкта да бергә булган кешеләр бар, өебездә инде дүрт-биш айлык икенче бер песи баласы йөгереп йөри, аңа да ияләштек, аны да яратабыз, аны да яратам...

Ышаныгыз кешеләргә! Мин үпкәләп-рәнҗеп яткан булам, ә алар мине врач апа янына алып бардылар. Иң рәхәт урын түгел, әлбәттә: колакны чистарталар (аннан чыккан пычрак, әйтергә оят!) Әле җитмәсә чистартканда кычыттыралар; укол кадыйлар; мәмигә төргән булып дару бирәләр, әмма түзәрлек. Шулай да арытты, кайтуга йокларга яттым. Бүген мин тәгаен аңладым: минем исеме Фокси. Чөнки әле хуҗалар, әле табибә “Фокси, Фокси, курыкма” дип тынычландыргандай иттеләр, куркуга урын калмаслык итеп юаттылар. Көннәр узган саен, хуҗаларымның күңелен, йөрәген ныграк аңлыйм шикелле...

(1 нче кисәк) Таныш булыйк: Минем исемем Фокси, Төлке инде ягъни мәсәлән: күргәнсездер, туным төлкенекеннән ким түгел. Әмма башта мин исемемне белми идем, чөнки әнием миңа да, ике энемә дә исем белән дәшми иде. Ул тәмле сөтен бирә, артык шаярсак, ышык урыныбыздан ераккарак китсәк, кырыс кына итеп сырттан эләктереп ала иде. Әй үпкәли идем андый вакытта. Юк, сыртым авыртканга түгел, авыртмый, әмма ни селкенеп, ни талпынып булмый. Агачка менәр, яңа җирләрне тикшерер урынына, әни белән бергә үзебезнең өйгә кайтырга туры килә иде...

Авыр, авыр, шундый авыр, Имән булса, шартлап сынар ул да. Ә мин каен, бөгеләм, авам, түнәм, Салкын җилдән җиргә егылам, Дәһшәтле җил бөгеп кенә калмый, Барлык яраларга кагыла. Авыр, авыр, кайчан җиңел булыр,...

Теләсә-кайсы халыкның дөнья картинасында агач атамалары зур урын алып тора. Русларның эмиграциядәге шагыйрьләре, язучыларының кайсы гына каеннарны сагынып шигырь язмаган? Без, татарлар да, чит илгә түгел, авылдан шәһәргә китсәк тә, туган туфракта шытып көч алган, тамырланган бөдрә талларны, зифа каеннарны сагынып искә алабыз, атамаларын җырларга кушып җырлыйбыз. ХХI гасыр баласы да шул табигать балаларын сагынып искә ала алырмы икән? Юктыр инде, каян килеп... Тик нигәдер бетмәс-төкәнмәс эш арасында...