Армен Эльчиян | Արմէն Էլչիեան

Դուք երբեւէ նախանձե՞լ էք: Աւելի լաւ է ձեր պատասխանը «ՈՉ» լինի: Բոլոր զգացմունքներից նախանձն ամենատգեղ, անճոռնի ու հոգու համար կործանարար զգացմունքն է: Այն մարդու կեանքին վնաս է հասցնում, բարեկամներին ու ընկերներին գժտեցնում, մեզանում արթնացնում բնաւորութեան ամենավատ գծերը: Բայց ամենասարսափելին այն է, որ նախանձը մարդու հոգին ներսից է կրծում: Եւ այդ ամէնը միայն մի նպատակով՝ ընկերոջը կամ էլ բարեկամին նմանուելու փափագը բաւարարելու: Տասը տարի առաջ՝ երկու հազար հինգ թուականին, ես ընդունուեցի Հարվարդի համասլարան: Մէկ ակնթարթում սովորական կենսակերպս բոլորովին փոխուեց...

Ինչպէս տարին բոլոր արեւն առաւօտեան բարձրանում է կապոյտ երկնքում եւ երեկոյեան մայր է մտնում հեռու-հեռւում, ինչպէս գարունը յաջորդում է ձմռանը, իսկ աշունն՝ ամռանը, ինչպէս մենք ամէն օր վեր ենք կենում մահճակալից եւ օրուայ վերջում անկողին ենք մտնում, այնպէս էլ միշտ, քանի աշխարհը կայ, չարն ու բարին իրար դէմ են կռւում, մէկը միւսին առժամանակ յաղթում եւ քիչ յետոյ կռիւը դարձեալ սկսւում է: Մենք էլ՝ հասարակ մահկանացուներս, ներքաշւում ենք այս կռուի մէջ՝ մնալով մուրճի ու զնդանի արանքում: Բարիքը բաց է ու անկեղծ:...

Աս քաղաքը հսկայական է: Անիկա սահման չունի եւ իր վիթխարակերտութեամբ ու չափերով կը զարմացնէ անգամ վառ երեւակայութիւն ունեցող եւ աշխարհը տեսած զբօսաշրջիկները։ Աս քաղաքը դաժան է եւ անողոք։ Անիկա կարեկցութիւն չունի եւ հեշտութեամբ կը կոտրէ մարդու կամքը, մէկ ակնթարթի մէջ կը խափանէ իր ճակատագիրը եւ կը կործանէ իր կեանքը։ Աս քաղաքը անյագուրդ է։ Արիւնախում գիշերահաւու պէս գիշեր-ցերեկ անիկա կը սնանի իր բնակիչներուն եռանդով՝ զրկելով իրենց դրական տրամադրութենէն, ոյժէն, երազներէն, իղձերէն, յոյսերէն։ Աս քաղաքը...

Երկու հազար ինը թուականի ձմեռը չէր նահանջում: Մարտն արդէն կէս էր լինում, սակայն օդը դեռ սառն էր, երկինքն՝ ամպամած, քամին՝ կտրող: Երբեմնակի ձիւն էր տեղում: Ծառուղու մրսկան եղեւնիները շարքով կանգնած էին մէն-մենակ, մերկ ու տխուր: Վաղուց անցած անգութ սառնամանիքները ծառերի կքուած ճիւղերի վրայ հաւաքել էին ծանր գորշ ձիւնակոյտեր, որոնք արդէն տաք եղանակից բաւականին խոնաւացել ու ծանրացել էին: Մերթ ընդ մերթ փչող քամուց ծանրաբեռնուած ճիւղերն օրօրւում էին, լացի ձայն հանում, երբեմնակի ճկւում, թօթափում ճերմակ բեռը,...

ՎԱԽՃԱՆ Ճիշտ վեց անգամ պիտի լսուէր Մոսկով քաղաքի հեռաւոր ծայրում գտնուող չնաշխարհիկ ուղղափառ մատուռի զանգը: Դրա զրնգուն հնչիւնները կախ են ընկնում օդում եւ փոքր անց անհետանում, ձուլւում ոչ հեռու անցնող փողոցից եկող աղմուկի մէջ: Ստուերը ձգւում է ողորկ, նախշուն, կարմիր արծնապակով ներկուած պատի վրայ, տապ են անում ձիւնի թագով յարդարուած ոսկեզօծ ուղղափառ գմբէթները: Միայն եկեղեցու պստիկ խաչերն են յամառութեամբ ու հպարտօրէն ցից կանգնած կոնաձեւ գմբէթների գագաթներում: Տունդարձին Արմէնն ամէն օր անցնում է այս...

Մտորումներ Եւրատեսիլի մասին (որպէս նախաբան) «Եւրատեսիլ» մրցոյթին հետեւելիս մենք՝ ելոյթ ունեցող երգիչների երկրպագուներս, յաճախ մոռանում ենք, որ Եւրատեսիլը նոյնպէս, ինչպէս եւ իր հայրը՝ «Սան-Ռեմո» մրցոյթը, ոչ թէ երկրների ու երաժիշտների, այլ երաժշտութեան ու երգի մրցոյթ է: Հեռուստադիտողները տեղյակ չեն, որ այս մրցոյթում յաղթանակը երգչի հանրաճանաչութեան ու յաջողութեան, կարիերայի զարգացման եւ եկամուտի աւելացման երաշխիք չէ: Փառասիրությամբ տարուած այդ փաստը մոռանում են նաեւ ելոյթ ունեցող երաժիշտները: Հեռաւոր...