Ravshanbek Khudoykulov

Yana dardimni tilib tun kirib kelyapti. Sen ketgan kundan boshlab har soniyam sensizlikdan og`riqli bo`lib otmoqda. Yuragim esa yig`lashdan to`xtamaydi. Go`yoki yerga ham sig`may qolayotgandayman. Ahir, sevgilim yuragidan ketdim. Endi hech qaerga sig`masligim bor gapku . Endi anglayapman , kunlarim seni bilan go`zal , tunlarim sen bilan yorug`, yuragim sen bilan tirik ekanligini. Endi osmonlarga qarab tinmay nola chekaman. Sensiz yashahdan qiynalib ketdim . O`lay desam yaratgan egam ham jonimni olmayapti...

Yuragimdagi yig`layotgan muhabbatim aslo so`nmaydi. Qachon o`larkinman deya sarson bo`layotgan bu jismimni saqlab turibdiki. Shu muhabbatim tugasabilginki men ham bu dunyoni tark etaman. Azoblanayotgan yuragim faryod urayapti. Seni yo`qotish uchun topmagandim. Inson o`zi qarisada yurak qarimaydi. Ammo mening yuragim qarib bo`ldi. Yig`layotgan muhabbatim qo`llarida g`ijimlanib qurib borayapti. Seni uchratgan kunimdan boshlab seni deb yashagandim. Sendan ayrilgankunimdan ham seni deb yashamoqdaman...

Necha kundirki ishqim alanga olguvchi tunni ayriliqdan zorlanib qarshi olyapman. Nega chin muhabbatning tuhfasi hamisha ayriliq bilan tugaydi? Tikilaman zim ziyo tunga. Yuragim negadir tirnaladi. Bir qolimda changalab ko`rdim.Ha, angladim . Yuragimninig bir chekkasidayig`layotgan muhabbatimni armon qabr kavlab ko`mib qo`moqchi. Nega armon buncha shoshadi? Ahir muhabbat ko`mib bo`lmaydiku. Qalbimga uni ko`mib shu bilan tark etishi mumkin bo`lsa, demak men ham olishim kerak. U yo`q bo`lsa men han yashay olmaymanku...