Choy ichib bo`lishganidan keyin Kokiri va Okino ish bilan ko`chaga chiqib ketishdi, bu paytda Kiki va Jiji bog`ning bir chetida uyqusirab o`tirishardi.
“Menimcha, yaqin orada jo`nab ketsam kerak,” dedi Kiki.
“Jo`nab ketishing kerak. Axir oxiriga kelib jodugar bo`lishni xohlamay qoldim deb aytmassan?” – deya so`radi Jiji unga qaragancha.
“Albatta yo`q” – deb javob qaytardi Kiki va uning ko`z o`ngidan birinchi marta supurgida uchgan vaqtidagi zavq va xotiralar aylana boshladi.
Hayotining ko`p qismi mobaynida u oddiy qizlardek tarbiya qilindi. Kiki onasining jodugar ekanligini bilar edi va bir kun kelib o`zi ham jodugar bo`lish yoki bo`lmaslik haqida qaror qilishiga to`g`ri kelishini yaxshi tushunar edi. Shunday bo`lsa ham, u hech qachon bu qarorga jiddiy e’tibor bermagan ekan. Ammo, 10 yoshga to`lgan vaqtida bir dugonasining “Men onamning yo`lidan bormoqchiman – sartarosh bo`lmoqchiman.” Kiki Kokiri ham qizining o`z izidan borishini juda ham xohlashini anglab turardi, lekin, hayot yo`lini shunchaki onasi xohlagani uchungina tanlash niyati yo`q edi.
Men kim bo`lishimni o`zim tanlayman, – deb o`ylardi Kiki, – kelajagim haqida o`zim qaror qabul qilaman.
Kunlarning birida, Kokiri o`z supurgisini qiziga ko`rsatgancha “bir uchib ko`rishni xohlamaysanmi?” deb so`rab qoldi.
“Men? Men ucha olamanmi?”
“Jodugarning qizisan, menimcha bu sening qo`lingdan keladi.”
Kiki onasi uni oilaviy ananalarga qiziqtirishga urinayotganini anglab, bunday qilmaslik kerakligini aytmoqchi edi, lekin, uchishni sinab ko`rish haqida boshqa taklif bo`lmasligini o`ylagan holda o`zini gapirishdan tiydi. Kokiriga ergashgan holda Kiki o`z supurgisiga o`tirdi va sekinlik bilan yerdan ko`tarildi.
Uning tanasi birdaniga ko`tarildi va havoda muallaq turardi!
“Men uchyapman!” deya xursandlikdan baqirib yubordi Kiki.
U uy tomidan bor-yo`g`I 3 metr. Balandlikda turgan bo`lsa ham, bu
Kiki uchun aqlbovar qilmas hayajon berayotgan edi. Osmon yanada moviyroq ko`rina boshladi. Va Kikining ichidagi parvoz qilishga bo`lgan qiziqish uning yuragi va butun tanasiga zavq bag’ishlar edi. Men yanada balandroqqa ko`tarilishni xohlayman. Juda ham qiziq, yanada balandroqqa ko`tarilsam nimalarni ko`ra olar ekanman. Balandda parvoz qilish qanday tuyg`u ekan o`zi? Men bularning hammasini bilib olishim kerak.
Kiki birinchi martadayoq parvoz qilishni yoqtirib qoldi. Va, albatta, parvoz qilish imkoni uchun jodugar bo`lishga qaror qildi.
“Bu sening qoningda bor,” – Kokiri xursand bo`lib so`zlay boshladi. “Yo`q, men buni o`zim xohlaganim uchungina tanladim” – deya o`ziga ta’kidladi Kiki.
To`satdan Kiki maysadan sakrab ko`tarildi. “Jiji, qani ketdik, onam bu yerda emasligida mening ishim nima bo`lganini ko`rib kelaylikchi”, - dedi u boshi bilan bog`ning narigi burchagiga ko`rsatgancha.
“Nega sen buni Kokiridan sir saqlyapsan axir?” deb so`radi Jiji.
“Chunki u shunga ham katta muammodek qaraydi. O`zi voyaga yetishim deb juda ko`p narsalarga jahli chiqadigan bo`lib qolgan. Unga aytsam hammasi chalkashib ketadi.”
“Xo`p, buni tushunaman, shunday bo`lsa ham, yaxshilab e’tibor ber, u narsaga quyosh nuri yaxshi tushishi, u yaxshilab qurishi kerak.”
“Ozgina qoldi.”
“Yaxshi, lekin uni yana karavotingga olib kelma. Agar uni o`zing bilan olib yotsang, o`tgan safargidek yana qiyshayib qoladi.”
“O`zim ham bilaman. Men shunchaki sen yordam berishingni xohlayapman. Axir, tez orada faqat ikkalamiz birga yashashni boshlaymiz.”
Gapini tugatar ekan, Kiki ayvon va uyni o`rab turgan to`siq orasiga tomon yo`l oldi. Keyin u xursandchilikdan baqirib yubordi: “Qara bunga!”
Uzun, ingichka supurgi ayvon karnizida osilib turar edi. U quyosh nurlarida yarqirab turar edi.
“Menimcha, shunday chiroyli ko`rinsa yaxshi quriyotgan bo`lsa kerak,” dedi Kiki.
“To`g`ri, bu safar qurish jarayoni yaxshi o`tdi menimcha.” Dedi Jiji ko`zlarini katta ochgancha Kikiga qarab. “Hoy, Kiki, bunda bir uchib ko`rmaysanmi? Havo juda yaxshi, uchib ko`rsang bo`ladi.”
“Yo`q, bunday qilolmayman”, deya bosh chayqadi Kiki. “Ketadigan kunimgacha unda uchmayman. U kun tez orada keladi. Men o`sha kunda hamma narsam yangi bo`lishini xohlayman – yangi ko`ylak, yangi tufli va, albatta, yap-yangi supurgi. Men yangidan tug`ilgandek bo`lib ketmoqchiman. Bilaman, oyim “sen qadimgi jodugarlar avlodidansan, sen an’analarga rioya qilishing kerak” deydi. Lekin, men bu – men. Men zamonaviy jodugarman.”
“Xo`p, men qanday qilib o`zimni yangidek ko`rsatishim mumkin?” so`radi Jiji.
“Yungingni yaxshilab yuvaman va qarabsanki yap-yangisan!”
“Hm,” bosh chayqadi Jiji. “Yap-yangi? Gapirish ohangingdan xuddi meni pishirmoqchiga o`xshaysana. Aytmoqchimanki, voyaga yetayotgan faqat sen emassan. Men ham sen bilan birgalikda voyaga yetyapman.”
“Gaping to`g`ri. Kechir meni.” Dedi Kiki o`zini bazo`r kulgidan to`xtatar ekan. Va Jijining ko`zlariga qaragancha “judayam qiziq, ketish qanday bo`lar ekan-a?”
“Garov o`ynayman, sen yig`lab yuborasan.”
“Qo`ysang-chi. Yig`lamayman.”
“Aytgancha, qachon ketishni reja qilyapsan?” – so`radi Jiji unga qaragancha.
“Menimcha ikkimiz ham ketishga tayyormiz, shuning uchun yaqinroq kunlarni tanlasak ham bo`laveradi. Keyingi oy to`ladigan oqshomda jo`nashga nima deysan?”
“Nima? Keyingi?”
“Ha, besh kundan keyin. Temirni qizig`ida bosishga nima yetsin?”
“Bu qaroringni har doimgidek juda yomon qabul qilishadi.”
“Oyim va dadamga bugun oqshom aytaman ketmoqchiligimizni. Qaysi shaharda to`xtashimiz meni juda qiziqtiryapti, Jiji”, dedi Kiki uzoq-uzoqlarga tikilgancha.
“Bilmasam, to`g`risini aytsam, meni ko`proq sening shoshqaloqliging xavotirlantiryapti.”
“Meni esa yo`q. To`g`ri, bunday vaziyatlar sodir bo`layotganda xavotirlanish tabiiy. Lekin, men ko`proq hayajonlanyapman. Bu xuddi sovg`a qutisini ochishdek ajoyib axir”, dedi Kiki nafasi qisilgancha va osig`liq turgan supurgisini niqtab qo`ydi. Supurgi ham uning fikriga qo`shilgandek chayqalib qo`ydi.
Shu kuni kechki ovqat mahali Kiki tantanavor tarzda ota-onasiga qarorini aytdi:
– Ortiq xavotir olmasangiz ham bo`ladi – men qachon ketishimni aniqlab oldim.
– Nima? Aniqlab oldim? – xayron bo`lgancha so`radi Kokiri – Qachon?
– Men kelayotgan oy to`lin bo`ladigan kunni tanladim.
Kokiri devorda osig`liq turgan kalendarga qaradi. – Ey, xudoyim! Axir bu bor-yo`g`I besh kundan keyin-ku! Bu axir ahmoqlik! Sen juda ham shoshqaloqlik qilyapsan, Kiki. Yaxshisi, keyingi to`lin oygacha kutganing ma’qul.
Kiki norozi bo`lib bosh chayqadi:
– Xuddi shunday bo`ladi deb o`ylagandim. Oyi, nega hamma narsadan muammo yasayverasiz? Avval men jo`nab ketish kunimni belgilay olmaganim uchun jahlingiz chiqqandi, endi esa shoshqaloqlik qilyapsan deyapsiz.
– U haq, Kokiri – Kikining yonini olib gap qo`shdi Okino.
– Sizlarga aytishga oson, axir u yaxshilab tayyorgarlik ko`rishi kerak. Va bu tayyorgarlikning hamma yuki menga tushadi, axir u vaqtida ulgurishi kerak! – dedi Kokiri ham jahldor, ham bo`shashgan ohangda.
Kiki onasining qarshisiga borib turdi va uning ko`zlariga qaragancha:
– Oyi, siz qizingizga ishonishingiz kerak! Ishoning, men allaqachon hamma narsani tayyorlab bo`ldim. To`g`rimi, Jiji? – deya mushukka qaradi.
Mushuk ham “To`g`ri” degandek dumini qimirlatib qo`ydi.
– Ey, Xudoyim! – deya hayronligini bildirdi Kokiri va so`radi:
– Xo`sh, nimani tayyorlading?
– Supurgi. O`zimga yangi supurgi yasadim. Jiji esa menga yordamlashdi. To`g`rimi, Jiji? Hozir olib kelib ko`rsataman.
– Mana! – deya supurgini uzatdi Kiki.
– Juda yaxshi yasabsan – dedi jilmaygancha Okino.
– Men tol novdalarini daryoda yaxshilab namiqtirdim, keyin esa uzoq vaqt quyosh nurida quritdim. Rostini aytingchi, yaxshi chiqqan-a? Oyi, sizga yoqdimi? – deb so`radi Kiki supurgini ko`rsatgancha.
Lekin, Kokiri norozilik ma’nosida bosh chayqadi. – Albatta, sen juda yaxshi tayyorgarlik ko`ribsan, lekin, afsuski, sen bu supurgini olib keta olmaysan.
– Nega? – o`jarlik qilib so`radi Kiki – Men eski supurgimni olib ketishni xohlamayman. Men jodular orasidan faqat uchishni eplay olaman, shu uchun o`z qo`llarim bilan yasagan supurgida uchmoqchiman.
Lekin, Kokiri yana rad qilgancha bosh chayqadi.
– Aynan faqat ucha olganing uchun qaysi supurgida uchishing juda ham muhim. Yangi supurging sening gapingga kirmasa nima qilasan? Sayohatni qanday boshlasang, u xuddi shunday davom etadi. Yolg`iz yashash sen o`ylagandek oson emas, asalim. Senda ozginagina pul bo`ladi, bu pul senga bir yillik oziq-ovqatingga yetsa ham, baribir hamma narsada pul tejashingga to`g`ri keladi. Sen o`zingni qobiliyatingdan foydalangan holda o`zingni-o`zing boqishing kerak bo`ladi. Shu bir yil Ichida sen hayotdagi o`z yo`lingni topishing kerak. Masalan, men sehrli damlamalar bilan odamlarga yordam berishni tanlaganman.
– Shuning uchun – qat’iy ta’kidladi ona – sen oyingni supurgisini olasan. U sinalgan va parvoz vaqtida tixirlik qilmaydi.
– Yo`q! Menga sizning chang bosgan, eski, qop-qora supurgingiz kerak emas! U supurgi xuddi mo`ri tozalagichga o`xshaydi! Dastasini qarang, qanday yo`g`on va og`ir. U juda eski va xunuk. Aytsang-chi, Jiji!
Kiki yordam izlagancha pastga, mushukka qaradi. Mushuk esa boshini ozgina burgancha rozilik ohangida xurillab qo`ydi.
– Ana! Jiji ham xuddi shu fiikrda! Jiji agar qora mushuk bu eski supurgida o`tirsa uni qora bulut deb adashtirishadi deb o`ylaydi. Yangi supurgida esa Jiji o`zining hashamatli ot aravasida ketayotgan shahzodadek ko`rinadi.
– Obbo! Bir-birlaringga juda mossizda siz ikkingiz! – kulib yubordi Kokiri. – Qizalog`im, sen haliyam yosh bolasan. Supurgi esa o`yinchoq emas. Vaqt o`tishi bilan mening supurgim eskirib, parvozga yaramay qoladi va ana o`shanda o`zing xohlagan supurgini olishing mumkin bo`ladi. Ishonchim komil, sen u vaqtgacha ancha ulg`ayib qolasan.
Kiki supurgi dastasini polga tekkazgancha labini tishlab qoldi.
– Axir men shuncha harakat qilgandim… endi bu supurgini nima qilaman?
– Men o`zimni supurgimning o`rniga shunda parvoz qilaman. Qo`rqma, bekor yotmaydi.
Kiki ancha vaqt o`z supurgisiga tikilib qoldi. Keyin oyisiga qarab:
– Agar siz unda uchsangiz, unda mayli. Lekin safarga o`zim xohlagan kiyimni kiyishimga rozi bo`lasizmi? Katta ko`chadagi do`kon rastasida juda chiroyli ko`ylak ko`rdim. U yorqin pushti rangda, uni kiysam xuddi parvoz qilayotgan gullardek ko`rinaman!
– Afsuski, bunga ham ruxsat bera olmayman. – dedi Kokiri jiddiy ohangda. – Hozir jodugarlar uzun shlyapa kiyishlari shart bo`lmasa ham, lekin biz kiyadigan kiyimlar ranggi har doim qora bo`lib kelgan. Buni o`zgartirish mumkin emas.
Bu gapdan Kikining badtar jahli chiqdi:
– Bu juda eskicha. Qora kiyimli jodugar qora mushugi bilan. Hamma narsa qora, qora, qora!
– Albatta, bu eskicha. Lekin biz qadimgi jodugarlar avlodidanmiz va ajdodlarimizning an’analariga rioya qilishimiz kerak. Bundan tashqari, qora rang hech qachon urfdan qolmaydi. Buni menga qo`yib ber, o`zim tezlikda senga ajoyib ko`ylak tikib beraman.
– Yana “ajdodlar”mi? – jahl bilan so`radi Kiki.
– Kiki, tashqi ko`rinishingga juda ham ko`p baho berma. Yuragingda nima borligi ko`rinishingdan muhimroq.
– Buni bilaman, oyi. Men o`z yuragimni nazorat qila olaman. Uni hech kim ko`rmaydi baribir, - degancha Kiki Okinoga yuzlandi – dada, hech bo`lmasa siz menga radio olib berasizmi? Uchayotgan vaqtimda musiqa tinglashni xohlayman. Qizil rangli radiom bo`lishini xohlayman.
– Xo`p, xo`p. Albatta olib beraman, - dedi Okino jilmaygancha.
Kokiri ham kulib yubordi, keyin esa to`satdan qizi tomonga yuzlandi:
– Xo`sh, bugunga yetadi. Xayrli tun, Kiki, - dedi va fartugining etagi bilan ko`zlarini artdi.