Со школьных времен, когда я, как и большинство моих одноклассников, не любила уроки бел лiта («спасибо» учителям), я помню наизусть начало стихотворения Аркадзя Куляшова (наверное, большинство белорусов его помнят):
Цвёрда трымаўся юнак на дапросе,
Тоячы словы і думкі свае.
Вораг-жандар дакурыў папяросу
I камсамольскі білет аддае.
– Вось і білет твой, – сказаў ён ласкава,
I ад яго на вачах у людзей
Ты адцурайся; выгодная справа:
Жыць застанешся, – жыццё даражэй.
Дальше не помню, но главное здесь вот это: «Цвёрда трымаўся юнак на дапросе, тоячы словы і думкі свае». Это ведь модель поведения нескольких поколений, наверное, поэтому так и врезалось в память.
А вот другое стихотворение помню полностью, потому что еще в школьные годы оно впечатлило меня своей красотой. И смыслом, конечно. Что за стихи без смысла?
Максім Багдановіч
Санет
Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Над хвалямі сінеючага Ніла,
Ужо колькі тысяч год стаіць магіла:
У гаршку насення жменю там знайшлі.
Хоць зернейкі засохшымі былі,
Усё ж такі жыццёвая іх сіла
Збудзілася і буйна ўскаласіла
Парой вясновай збожжа на раллі.
Вось сімвал твой, забыты краю родны!
Зварушаны нарэшце дух народны,
Я верую, бясплодна не засьне,
А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.