HIIRYT DA REBOIHUT. SUARNU
Mustas korbimečäs seizoi mökkine. Se oli pieni da kodikas. Mökkizes eli reboloin pereh. Tuatto Reboikävyi mečästämäh, muamo Reboine kazvatti tytärdyReboihuttu. Pikkarazel Reboihuol oli kirjavu turkineda turbei händäine. Reboihut oli mielevy, hyväntahtoine da hyväsanaine. Pereh oli ylensovukas. Vahnembat äijäl suvaittih omua piendytytärdy.
Ymbäri kazvoi korgei meččy, susiedua rinnal eiolluh, da pikkarazel Reboihuol ei olluh ystäviä. Sendäh häi puaksuzeh atkaloiččih, da toiči kai itkigi. Hänel ei olluh mostu ystäviä, kenenke vois elostua, kižata da pidiä iluo. Mečäs elettih eriluaduzet linnut, hyö čomasti laulettih, da Reboihut rakkahal kuundeliheidy. Yhtelläh linduzet nikonzu ei heitytty alah, lenneltih vai oksalpäi oksale da nostih yläh taivahah.
Vie toiči vastah tuli iložu oravaine, kudai oli ylenravei da tarkusilmy. Reboihut viiputti hyppijäleoravazele käbäläzel.
Pikkaraine Reboihut ylen iloiččih, konzu kukkazeleistuttihes liipoilinduzet libo mehiläzet. Häi juoksikukkazelluo da pagizi heijänke.
- Lipoilinduine, roimmokseh ystävikse! – ehoittiReboihut.
Ga liipoilinduine kerras lennähtih iäres, čomastiräpsyttäjen omii perlamutrusiibyzii.
Kerran Reboihut juokseldi valgien päivykukkazenluo da nägi sie börizijän mehiläzen.
- T’outa mehiläine, roimmokseh ystävikse! – kovaliänel sanoi Reboihut.
Ga mehiläine jatkoi vai nektuaran keriämisty da börizendiä. Reboihut seizoi rinnal da kačoi, kuiruadau mehiläine. Konzu mehiläine lähti lendämäh, Reboihut kodvan kačoi hänelleh peräh.
Sit häi rubei čotaimah pilvii taivahas. Net oldihmoizet čomat da mieldykiinnittäjät: erähät kuilambahazet, erähät kui hebozet, erähät kui jänöit.
Kerran ehtäl Reboihut käveli meččiä myöte da nägipienen kodizen, kudai oli ihan kannon al. Häi maltoivediä iččie hyvin, sendäh hil’l’akkazin avaitti, eikerras astunuh kodizen sydämeh. Krinčoile hypähtihpikkaraine pehmikkäine elätti, kuduan silmät oldihkui helmet.
- Kenbo sinä olet? – ihastuksis kyzyi Reboihut.
- Minä olen Hiiryt Pi. Kenbo sinä olet? – vingahtihelätti.
- Minä olen Reboihut. Ongo sinul ystäviä? – kiirehtitiijustua Reboihut. Häi varai, gu Hiiryt juokseldauterväzeh järilleh omassah kodizeh.
- Ei ole, ga minul on äijy piendy sizärdy da vellie, - vastai Hiiryt.
- Piii, roimmokseh ystävikse! – vienozel iänel ehoittiReboihut.
- Hyvä. Olemmo ystävät! Vaigu elostamah da kižuamah myö rubiemmo vaste huomei. Nygöisinulles jo pidäy mennä kodih, - vastai viizas Hiiryt.
- Muga, muite muamo rubieu čakkuamah. Huomenessah, Piii!
Sit pieni Reboihut viuhkai händäzel dai juoksi kodihvahnembielluo.
Tossupiän Reboihut huondestu myö tuli kodizelluo da hil’l’azeh avaitti sanojen:
- Piii, tule pihale, rubiemmo sinunke kižuamah!
Pi hyppäi kodizespäi da hyö yhtes juostihmeččyahozele. Sie hyö n’uusteltih kukkazii, nel’l’oiltih liipoilinduzien peräs, korgiel hypittih da iložasti nagrettih. Muga algoi heijän ystävys. Reboihut mieldyi hyväntahtozeh Hiiryöh da jogapäiviä kävyi ahozele kižuamah hänenke.
Kerran hyö piettih iluo ahozel, kižattih peitoil da kiistah juostozil, iložasti nagrettih da silkeskie nähtihpuus suuren hyybien terävän n’okanke. Kaikin tietäh, gu hyybiet suvaijah mečästiä hiirii. Hiiryt Pi ylenpöllästyi da lähti juoksemah kodih, peittoh hyybies. Ga heiny oli ymbäri moine korgei, što Hiiryt segavuisih da kuadui. Hyybii terväzeh lennäldi da koppaipikkarazen Hiiryön omil terävil kynzil. Hiiryt Pi rubei itkemäh pöllästyksis. Rohkei Reboihut hyppäipiästämäh omua ystäviä. Häi tartui hyybien niškahomil hambahil. Hyypii oppi lähtie lendoh, gaReboihut ei piästänyh händy. Reboihut pidihes puunoksas omal händäzel, da käbälil oli lujah tartunuhpedolinduh. Hyybii ei voinnuh enämbiä pidiä Hiiryttyda piästi sen. Sit Reboihutgi piästi abeiččijan, da hyybii kähieh iändäjen da siibii kaimaten lendi ylähtaivahah.
Nenga ystävys piästi pienen Hiiryön surmas.
МЫШОНОК И ЛИСИЧКА. СКАЗКА
В глухом и тёмном лесу стояла избушка. Она была маленькая и уютная. В ней жило семейство лис. Папа Лис ходил на охоту, а мама Лисонька воспитывала дочку Рыжульку. Маленькую лисичку назвали так за яркую пушистую шубку и пышный хвостик. Рыжулька была умной, доброй и приветливой лисичкой. Семья была очень дружная, и родители обожали свою дочку. Вокруг рос высокий лес, и у малышки не было друзей, поэтому она часто грустила, а иногда и плакала. Ей не с кем было играть и резвиться. В лесу жили разные птицы, они пели свои песни, а Рыжулька слушала. Но они никогда не спускались на землю, а прыгали с ветки на ветку по деревьям и летали высоко в небе.
А ещё иногда проскакивала весёлая белка, она была шустрая и глазастая. Лисичка махала лапкой ей в след.
Малышка Рыжулька очень радовалась, когда на цветок садились бабочки или пчёлки. Она подбегала к цветку и разговаривала с ними.
- Бабочка, давайте с Вами дружить, - просила лисичка.
Но бабочка сразу улетала, красиво взмахнув своими перламутровыми крылышками.
Как-то Рыжулька подбежала к белой ромашке и увидела там жужжащую пчёлку.
- Тётя Пчёлка, давайте с Вами дружить! – громко сказала малышка .
Но пчёлка продолжала собирать нектар и жужжать. Рыжулька стояла рядом и смотрела, как трудится пчёлка. Когда она улетела, Рыжулька долго смотрела ей в след.
Потом она стала считать на небе тучки. Они были такие красивые и интересные: то барашки, то лошадки, то зай
