Кыйсса №1
Бервакыт Хак Тәгалә кешедән сораган:
– Телисеңме, мин сиңа узган тормышыңны күрсәтәм? – дигән.
– Телим.
Назлы җил кешенең гәүдәсен күтәреп алган да, таулар, тарлавыклар, кыялар өстеннән әйләнгәч, аны чүлгә төшереп бастырган. Кеше комда чылбыр булып сызылган ике эз күргән.
– Бу нәрсә?
– Бу – синең тормыш эзең.
– Ә нишләп монда ике эз?
– Синең янәшәңдә мин дә бардым.
– Ләкин монда урыны-урыны белән бер эз югалгалап ала...
– Бу – синең тормышыңның иң авыр чаклары.
– Иң авыр чакларда Син мине ташлап китеп тордың мыни?
– Мин сине ташламадым, Мин сине күтәреп бардым...
Кыйсса №2
Бер гаилә яңа фатирга күчә. Хуҗабикә иртән уянгач тәрәзәдән карый һәм күрше хатынының кер элеп маташканын күрә.
– Карале бер генә, моның юган керләре агармаган бит! – ди ул иренә.
Газета укып утырган ире хатынының сүзләрен колагына элми.
– Сабыны юк микән моның, кер юа белми микән? Абау, бигрәк шапшак нәрсә икән! – дип дәвам итә хуҗабикә.
Күршесе кер эләргә чыккан саен хуҗабикәбез шулай гаҗәпләнә һәм такмаклый.
Һәм менә якты иртәләрнең берсендә ул тәрәзәгә күз сала да, кычкырып җибәрә:
– О! Бүген керләре ап-ак! Ниһаять, бу хатын да кер юарга өйрәнгән!
– Хикмәт анда түгел, – дип бүлдерә аны ире. – Бүген мин иртәрәк тордым да, тәрәзәләребезне юып куйдым.