Риваять ителгәнчә, бер көнне әмир Бәшир-Әлшәһәби хезмәтчесенә:
– Минем баклажан ашыйсым килә, – дигән.
– Баклажанга Аллаһы бәракәт бирсен, ризыклар патшасы ич ул! Майсыз ит ул! Кылчыксыз балык! Аны кыздырып та, пешереп тә, эченә фарш тутырып та, тозлап та ашап була. Гаҗәеп файдалы ризык ул, – дип санап киткән хезмәтчесе.
– Әмма мин аны моннан берничә көн ашаган идем. Ашказанымны авырттырды...
– Баклажанмы?! Аллаһының ләгънәте төшсен! Бик авыр эшкәртелә торган ризык ич ул. Тәме дә ачы, тәнгә сихәте дә юк, – дип тезеп киткән бу юлы хезмәтче.
– Сөбханаллаһ! Әле генә баклажанны мактап туя алмаган идең, инде хурлый да башладың... – дип аптырап калган әмир.
– Йә хуҗам, мин әмирнең хезмәтчесе ич, баклажан хезмәтчесе түгел. Әгәр әмирем «әйе» дип әйтсә, мин дә «әйе» дим. «Юк» дисә, мин дә «юк» дим.
Тәнкыйть
Укытучы тактага ун тигезләмә яза. Аларның берсендә хата җибәрә. Укучылары көлеп:
- Сез җип-җиңел тигезләмәне дә чишә белмәдегез? – диләр.
- Мин аны махсус шулай яздым, – ди укытучы. – Бу сезгә бер сабак булсын өчен. Калган 9 тигезләмә дөрес язылган иде. Сез нигәдер аны күреп мине хупламадыгыз, ә бер хатамны күреп “үзе дә белми” дип гаепләргә ашыктыгыз. Белегез, дөньяда без эшләгән миллион яхшылыкны берәү дә танымаска, гомумән, ул бернинди бәясез калырга мөмкин. Әгәр дә шул миллион яхшылыктан соң, ялгышып, берәр нәрсәне дөрес эшләмәсәгез, сезне тәнкыйть утына тотулары бар. Шуңа һәрнәрсәгә әзер булыгыз, беркайчан да күңелегезне төшермәгез!