Дар ислом муносибати махсусе ба ҳайвоноти хонагӣ ҳаст. Мусалмонон боварӣ доранд, ки Худо барои муносибати нек ба тамоми мавҷудоти зинда подош медиҳад ва барои зулми бераҳмӣ нисбат ба онҳо, шумо метавонед ба дӯзах равед. Аммо як ҳайвон дар ҷаҳони ислом мавқеи махсус дорад: танҳо он "тоза" ҳисобида мешавад ва метавонад ба дохили масҷид ворид шавад. Инҳо гурбаҳои хонагӣ мебошанд.
Ҳазрати Муҳаммад (с.) гурбаҳоро дӯст медоштанд ва ба ҳамагон тавсия дода буданд, ки онҳоро парасторӣ кунанд. Ин муҳаббат аз як гурбаи сафед бо чашмони гуногунранг, ки номаш Муизза буд оғоз шуда буд, ки ҳатто пайғамбарро ҳангоми намозгузорӣ тарк намекард.
Тибқи яке аз ривоятҳо, Паёмбар (с.), ба намози бомдод омодагӣ дида, пай бурданд, ки Муиззаи зебо дар остинашон хобидааст. Он кас орзуи ҳайвони хонагии худро муҳофизат карда, кордро гирифта, як қисми остинро, ки гурба дар болои он хобида буд, буриданд ва дар тан бо либоси як остина ба масҷид рафтанд.
Барои чунин муносибат, гурба бо некӣ пардохт кард. Ҳамин тавр, вай рӯзе мореро кушт, ки ба остини ҷомаи пайғамбар (с.) баромад. Мор мехост пайғамбарро неш занад, аммо Муизза онро газида, тӯъмаро ба Муҳаммад (с.) нишон дод.
