Нашы продкі прыпісвалі магічныя якасці часнаку. Напрыклад, рассечаная змяя, на думку старажытных славян, здольная была ачуняць ад датыкнення да часнаку, або "змяінай травы".
У сярэдневечнай Еўропе рыцары пад даспехамі хавалі галоўку часнаку з верай, што гэта абароніць іх ад зброі ворага. На думку чэхаў, часнок, пакладзены на страху, адводзіць маланку, а падвешаны над дзвярамі — здольны адагнаць ведзьмаў, нячыстых духаў і хваробы. Гірлянды з сушанага часнаку былі абярэгам і ў жытле грэкаў.
Выкарыстоўвалі часнок як абярэг у народным побыце і беларусы. Мяшок з часнаком вешалі на шыю каровам з мэтаю абараніць іх ад малочных ведзьм, якія станавіліся асабліва небяспечнымі напярэдадні Купалля. Тое ж рабілі і маладым коням, каб не баяліся сурокаў.
Падчас хрышчэння ў абрадавых дзеяннях маці і хросныя бацькі, папярэдне наеўшыся часнаку, хукалі на немаўлятка, адганяючы такім чынам ад ахрышчанага нячыстую сілу. Тое ж рабілі блізкія і ў дачыненні маці. Выкарыстоўвалі часнок і на вяселлі: ад чараў нявесце ў дарогу ў кішэню клалі галоўку часнаку, якую яна насіла пры сабе падчас усяго абраду.
Нашыя суседзі з той самай мэтай часнок упляталі ў касу маладой. Увогуле, людзі мелі звычай заўсёды насіць у кішэнях некалькі зубкоў часнаку. Навошта? Ды на ўсялякі выпадак: ці то ведзьму адагнаць, ці то палячыцца, ці то з хлебам з'есці.
Пра цікавыя народныя абрады і традыцыі можна прачытаць на bel.sputnik.by