Мин бәләкәй чакта, рус телендә сөйләштем. Татарлар арасында үстем, мохите татарча – урысча иде. 4 яшемдә, әни апаны махсус музыка мәктәпкә керткәндә, мине дә күткә кысылган бук кебек, үзләре белән алды. Менә имтихан вакыты килеп җитте дә, апам әле генә дуслашкан кызлар белән качышлы уйнарга очып китте, ә мин әни тирәсендә бөтерелдем. Апаның керер вакыты җиткәч, әни нишләргә белмичә, минем белән керде. Жюри әгъзалары әнидән: “Кызыгыз кайда?” дип сорагач, әни: “Кайдадыр йөри, юк монда” җавап кайтарды...

Татар галимнәре үлгән кеше өендә мәетнең өчесенә, кырыгына багышлап үткәрелә торган ашлар турында: Рашидэ абыстай Исхакый тәубәсе: "Шәхсен узем мәеткә багашланган ашларны (3,7,40 х.б.) ярамый торган гамәл булганын белә идем. Шәригать кануннарында булмаганын белә идем. Ләкин халык надан, аларны агарту кирәк дип, дәшми идем...