Язгы-көзге чакырылыш җитү белән, авылларда яшь егетләрне армия сафларына озату мәшәкатьләре башлана. Егет яшәгән йортка авыл яшьләре, туганнар җыела. Туганнар, алъяпкыч итәгенә күз яшьләрен сөртә-сөртә, энекәшләренә матур теләкләрен җиткерәләр. Авыл егетләре дә калышмый. Рюмкадагы аракыларын түгә-түгә: “Брат, исән-сау әйләнеп кайт инде…” – дип, “озын”, “эчтәлекле” тостлар әйтәләр алар. Бераз кыза төшкәч, җырларга да исәп итәләр әле. “Военкомат янсын иде Комиссарлары белән Армиягә китсәң иде Сөйгән...

Призван я был в июле 1986 г., когда студентов уже стали брать в армию. Для моего поколения это стало серьезным испытанием и одновременно хорошей школой жизни, как бы пафосно это не звучало. Кто-то сдал последний экзамен, кто-то так и ушел с «хвостами». У кого-то еще не прошел перегар от проводин, а кого-то с плачем до самых ворот военкомата держала за шею любимая девчонка. Мне было проще -- я уходил не целованный. То, что моему поколению выпадет служить в армии стало известным в 1982 г., когда война в Афганистане шла уже 3 год, а мы учились в 8 классе...