Син туена чакыр мине Иркәм туена, иркәм туена Мин килермен кичермичә Дустым туена дустым туена

– Кәримә! Мин куркам... Бәхетеннән балкып, күбәкләтәй уйнап бөтерелгән дустым шайтан күргән диярсең. Эчен тоткан, куллары калтырый. Агарынган. – Кәримә, ул шундый салкын. Боз тутырган кебек. Кинәт кенә шулай булды. Хәзер өндә дә... Нәрсә бу? Мин куркам. Син шуны аңлыйсыңмы? Ярдәм ит миңа. Зинһар өчен ярдәм ит. – Ни булды? Эчең авыртамы? Әллә син дә паникага бирелдең инде, җүләрем. Бәхеттән куркалармы?! – дигән булам аптырап. – Бәхеттән?! Ю-у-у-к. Бәхеттән курку түгел бу. Мин саташа башладым. Ул саташулар Әмир белән танышкан беренче көнне башланды һәм көчәя генә бара...