– ...Кара әле, улым, тыңла әле... – дип башлады сүзен олы яшьтәге абзый. Уңай җавап ишеткәч, исем-атын әйтеп, кайсы районның нинди авылыннан булуын белдерде. – Эһ-һ-һем... Мичкә ягарга утын запасыбыз аз, мал-туар карый алмагач, азык-төлекне сатып алырга мәҗбүрбез. Авылда кибет ачылып кына ябыла. Алырга теләгән әйбер кайтарылмый. Күрше авылга йөрергә мөмкинлегебез юк. Кышын урамнар кардан ачылмый... Карчык та, үзем дә өйдә, йортта чак хәрәкәтләнәбез. «Сусыз интеккәнне дә сөйлә. Суга интегеп ятканны да әйт...» – бабай сөйләгәннәргә кушылган әбинең сүзләре дә ишетелде. – Карт, сөйләвеннән тукталып озак итеп ютәлләде...

Без, авылда йорт сатып алгач, беркем белән дә дуслашмыйбыз диярлек. Әни вакыт-вакыт автобус тукталышында хатын-кызлар белән сөйләшә иде, ләкин бер-берсе белән таныша алмады. Ул анда бер елдан артык яшәсә дә. Ләкин бу безнең турында беркем дә белми дигән сүз түгел. Дөресен генә әйткәндә, беребез дә чыннан да артык сөйләшергә теләмәдек. Киресенчә, безнең авылда кеше аз булуына без бик шат идек. Localирле резидентлар бармак белән санала, һәм җәйге кешеләр, кагыйдә буларак, үз эшләре белән мәшгуль. Әйе, һәм әни сөйләшергә вакыты юк, аның эшләре дә җитәрлек...