«Гафу иттем, оныта алмыйм...» «Аноним! Барысы да язгач, мин дә серемне языйм әле. Әлеге дә баягы хыянәт итү турында. Укып югары белем алгач район үзәгенә эшкә кайттым. Шунда кияүгә чыктым. Матур итеп туй үткәрдек. Аның үзенең фатиры бар иде туйдан соң шунда яши башладык. Иремә ышана идем. Беркайчан да хыянәт итәр дип башыма да килми иде. Мине командировкага башкалага җибәрделәр. Кичен шылтыратып сөйләштек, мин эш буенча йөрим, сагындым дигән була. Уйлап утырдым да кайтып сюрприз ясыйм әле дип машинама утырып кайтырга чыктым. Мин кайтып җиткәндә төн иде, кухняда ут яна, телевизор эшли (тәрәзәдән күрдем) ачкычым белән ишекне ачыйм дисәм, ачылмый! Уйланып бикләнгән! Шакыйм ачмый...

Назидательный тон нас начинает раздражать лет в 14. Родители, как молотом по темечку, напоминают каждый день о том, что нужно есть суп и надевать шапку, когда выходишь на улицу. И все что ты хочешь - это вырасти, покинуть отчий дом и стать самостоятельным человеком. А время бежит. И огромный мир предстает перед тобой - на, бери свою свободу, делай с ней, что хочешь. Никто тебе не указ. Пара хлестких ударов судьбы сгибают тебя напополам. И именно в этот момент тебе нужна поддержка. И чтобы кто-то назидательным тоном сказал - как жить дальше...