– Ехо-оу! Монда да юк! – кечкенә малайның тавышы күпләрне сискәндерде. Нәрсә юк икән бу кибеттә?! Халык як-ягына каранып алды. Юкка сөенә белү бәхете шул сабыйлыкка гына хас күренештер, мөгаен. Олыгая-олыгая юкка түгел, барга да сөенү сәләтен югалта кеше. – Сабыр! Кибеттә алай тавышланмыйлар... Чит ил романнарыннан, берәүнең йотлыгып укыган китабыннан ялгыш төшеп калган да, кала кибетләрендә адашкан диярсең бу затны. Данисның текәлеп торуыннан кыенсынып куйды туташ, тизрәк читкә карады. Ләкин күрмәмешкә сабышырга соң...

Туган кон бер генэ кон ул, Берничэ сэгать коненэ. Дус ишлэрне жыяр очен Ул бит бер сэбэп кенэ. Буген минем туган конем, Яшь бара бит, егетлэр. Яшь барса да кунел хаман Яшь бала бит, егетлэр. Яшь булсак та, яшь бара бит, Яшь бара бит, егетлэр. Туган кон жырлап, жырлашып Утырыр очен бит ул. Кунеллэрне жыр-мон белэн Тутырыр очен бит ул. Буген минем туган конем, Яшь бара бит, егетлэр...