Түн. Ұйқымды бір нәрсенің дәліз бойымен жүгіріп өткен дыбысы бөлді. Ұйқылы-ояу көзімді уқалап сағатқа қарадым. Сағат түнгі 3:30 көрсетіп тұр. Бұл не болды екен? Жоқ, кім болды екен? Жаңағы нәрсе тағы жүгіріп өтті. Менің артым дірілдеп, тасым мұздап сала берді. Құдай-ау бұл не болды? Әлде күнде қорқынышты фильмдерден көріп жүрген "пәленшенің духы", елес, домовой дегендер осы болды ма екен? Өмірде шынымен де кездесетін болғаны ма? Дәл маған кездескенін көрмейсің бе?! Одан да төменгі көшедегі менен қарыз алған Ырысбекке көрінгенде ғой! Қарызын қалай қайтарғанын білмей қалушы еді-ей. Осындай ойлар...

Біз Талғат екеуміз 90-шы жылдары студент кезде үйленгенбіз. Өмірдің қиыншылығы мен қуанышын бірге көріп келеміз. Үйленген соң жатақханада тұрдық, жағдайымыз былайша айтқанда нашарлау болды. Күйеуім темір жолдағы жұмысынан шығып бизнеспен айналысамын деген кезде мен оған барынша қолдау көрсеттім. Бірақ отбасымыз осыншама ойрандалады деп ешқашан ойламаппын. Талғат өте сезімтал жан, асығыс шешім қабылдайды. Кәсібі сәтті басталып келе жатқан кезде бәрі жақсы еді. Бірақ жұмысында қиындықтар туындаған кезде ол үйге ішіп келетін болды...