Адыңны маа адавас мен, хорадава. Аңгы улус анчыгзынып, ажынчы бээр. Чүгле чаңгыс сеткили ак уруг бар деп, Шүлүүм орта элдээртирин оралдажыйн. Орай күзүн асчы берген дуруяа дег, Озалдады орук ара башташкан бис. Өске кижи душтуу болуп чурттап чоруур, Өглүг-баштыг болганыңга хомудаар мен...

Әйдәле, Акбай, өйрән! Арт аягыңда тор. Аума, аума! Туры утыр, төз утыр. – Ник син болай мине газаплыйсың? Мин әле бик кечкенә. Мин ике я өч кенә ай элек тудым. Юк, теләмим, мин өйрәнмим! Мин уйнарга гына телим...