(мақола 2018 йил июлида “Тафаккур” журналида чоп этилган) Миллий қадриятлар, шарқона қадриятлар, ғарбона қадриятлар, исломий қадриятлар, умуминсоний қадриятлар... Қадриятлар азбаройи кўплигидан саноқдан адашиб кетасан киши. Тафаккурга қатъий чегаралар ўрнатиб, “таъсир доиралари”ни бўлишиб олган бу қадриятлар бир-бирини тўлдирадигандек, ўзаро ҳурмат ва муросада яшайдигандек гўё. Ваҳоланки, улар ҳам табиий-ижтимоий тараққиётнинг ўзгармас қонунларига бўйсунади: ўзаро ихтилофга киришади, бир-бирини сиқиб чиқаради, сулҳ тузади, иттифоқлашади, уруш қилади...

Шунча вақт қўрқув, хавф-хатар исканжасида яшадим. Бир дақиқам бўлмадики, бирон нимадан хавфсирамаган бўлсам. “Хайрият, — деб ўйладим, ярим тунда ёлғиз қолганимдан сўнг, — ҳаммаси ортда қолди. Энди, шояд, одамларга ўхшаб яшай бошласам...