Бигрәк тә матур бит безнең туган яклар. Гомеребезне шәһәрдә үткәрсәк тә, олыгая башлагач туган якларыбызга күбрәк кайтасы килә. Мәдинә дә туган якларын сагынып кайтты. Кич вакыт табып, авыл башындагы калкулыкка барып утырды. Яшь чагында да шунда утырып авылны күзәтеп утырырга ярата иде ул. Матур җиргә урнашкан шул аларның авыллары, матур җиргә. Бер ягыннан акрын гына елга ага, икенче ягында җырларда гына җырлана торган куе наратлык, тагын бер читендә Зәңгәр күл. Әйе, әйе зәңгәр күл. Ерактан караганда аның суы зәңгәр булып күренә, шуңа да авылда аны зәңгәр күл дип йөртәләр...

– ...Кара әле, улым, тыңла әле... – дип башлады сүзен олы яшьтәге абзый. Уңай җавап ишеткәч, исем-атын әйтеп, кайсы районның нинди авылыннан булуын белдерде. – Эһ-һ-һем... Мичкә ягарга утын запасыбыз аз, мал-туар карый алмагач, азык-төлекне сатып алырга мәҗбүрбез. Авылда кибет ачылып кына ябыла. Алырга теләгән әйбер кайтарылмый. Күрше авылга йөрергә мөмкинлегебез юк. Кышын урамнар кардан ачылмый... Карчык та, үзем дә өйдә, йортта чак хәрәкәтләнәбез. «Сусыз интеккәнне дә сөйлә. Суга интегеп ятканны да әйт...» – бабай сөйләгәннәргә кушылган әбинең сүзләре дә ишетелде. – Карт, сөйләвеннән тукталып озак итеп ютәлләде...