Менә тагын көзләр җитте, Менә тагын яфрак коела. Салкын көзнең сары төсе Сагыш сала, күңел боега. Кайдан сине эзлим икән, Кошлар белэн китим микән? Иңнәремдә талмас җилкән, Юлларымда сары чирәм. Кил син, кил син, узең кил, Яратам, шуны бел. Кил син, кил син, узен кил, Әле дэ соң тугел. Көзге тойгы салкын җилдән Өшегәнме әллә боегып? Син яшәгәч, яшим мин төн, Күңел белән сиңа сыенам. Кил син, кил син, узең кил, Яратам, шуны бел. Кил син, кил син, узен кил, Әле дә соң тугел...

Я сам будто себя наказал этим непониманием, е-е-е Перестал себе тупо доверять и без устали жаловался на людей Караван гремел и негодяй потешал себя баснями о воде Но то были миражи, ты - покаяние моё, найди-ка меня скорей Пустынями верными я кочевал да песок глотал следы И не надо быть тут пророком, чтобы понимать суету беды Сам приволок эти пули, что мыслями-выстрелами судьбы Убивали во мне этого Бога, что, по сути, был поводырь Моё тело - минор, боли не жалей ты тело, минор Грязными пальцами боли...