Марди чупоне вакти нисфирузи писарашро гузошта барои хуроки нисфирузи хост ба деҳа равад. У бо такя ба асояш аз болои талу теппа парон парон суи деҳа равон гашт. Ин замон чашми у ба марде расид ки аҳволаш ба у аҷиб намуд: -Он мард мошини гаронбаҳояшро ба суи тепа ба роҳҳое ки мошин ба он рафта наметавонист ронду боздошт ва назди санги бузурге фаромада нишаст. Сипас у бо овози баланд ба гиря даромад. Овози у торафт баланд мешуду паст не. Пас чупон ба суи у рафт ва чун наздаш расид даст ба китфи...

Чавоне бемор гашту дар беморхона бистари гашт. Духтурон ба волидайнаш гуфтанд, ки умри ин фарзандатонро моҳе боқист ё камтар. Уро ба хонаатон бубареду то рузи маргаш нигоҳубин намоед. Ночор волидайн уро ба хона бурданд. Руз ба руз аҳволи он ҷавон бадтар шудан мегирифт. Волидону наздикон боз духтурро даъват намуданд то уро доруҳои дард гумкунанда намояд. Духтур сузандору гузарониду боз ҳам гуфт, ки аҳволи у вазнин аст. Мумкин якчанд рузе аз умраш боқи бошад. Оҳу нолаи сахте аз синаи волидону зану фарзанду наздиконаш атрофро фаро гирифт...