Мөнирә инәй менән Әлшәй тарафтарына йөрөгән электричкала танышып һөйләшеп киттек. Ни сәбәптәндер, юл кешеләрҙе шул тиклем тиҙ яҡынайта, ғәҙәттә, күптәр күршеһенә лә һөйләмәҫ эс серҙәрен яңы юлдашына асып һалыусан. Бойоҡ, уйсан ҡарашлы апай ҙа тәү ҡарашҡа әллә ни аралашыусан кешегә оҡшамаһа ла, тиҙҙән миңә бар тормошон һөйләп ташланы. Инәй шифаханаға юлланған икән. “Ҡайһылай маладисһығыҙ, үҙегеҙҙе ҡарап, һаулығығыҙҙы ҡайғыртып йәшәгәс, шәп инде”, – тинем. “Сараһыҙлыҡтан инде, сараһыҙлыҡтан...” – тип ауыр көрһөндө юлдашым...

Шатлыкларын торган онытылып, Борчуларын булган житэрлек. Шуна бэйрэмнэренне жибэргэнсен Тыйнак кына итеп уткэреп. Эниемнен туган коне буген, Ярар инде, эни, елама. Онытмадым, ничек инде онытыйм? Йэ бер елмай, авыр сулама. Каушап калган нурлы йозлэренэ Ак яулыгын бигрэк килешэ. Борчылма эле син, болай да матур, Гади кулмэк кигэн килеш тэ...