Хикәя                           Күңел.   Бу хәл мин бишенче сыйныфта укыганда булды. Шунысы кызык: моны беркем дә исенә төшермәде. Мин генә хислэремә бирелеп утырганда исемә төшерә идем.    Кояшлы җәй уртасы иде. Көндез, эссе булуга карамастан, көчле җил исә башлады. Болытлар да бер-бер артлы һаваны капларга тотындылар. Яңгырга, күрәсең... Менә инде кара болытлар бөтенлэй һаваны томаладылар. Кояш та хәзер күренми. Аның соңгы нурлары җир өстеннән чабып уттеләр дә, шул ук вакытта югалдылар. Беренче тамчының тәрәзәгә бәрелгәне ишетелде. Һәм шуннан соң коеп яңгыр ява башлады.   Авыл халкы бу вакытта кырда эшли иде...

Әминәнең күңеле бер дә тыныч түгел иде. Яңа нигездә тормыш бик шомлы, хәтәр вакыйгалардан башланды. Төннәрен дә әле саташып, әле бастырылып , тыны кысылып, шыпыр суга батып уяна иде яшь килен. Югыйсә, яту белән изрәп йокыга китә, матур төшләр керә! Имеш, яшел болында шаулап утырган яшь агачлар арасында иптәш кызлары белән җиләк җыялар, такыялар үреп кияләр. Кояш нурларында коенып су керәләр. Кинәт шул иптәш кызлары буа башлый, суга батыра һәм бөтен күркәмлелек җан өшеткеч саташуга әверелә. Алга таба бу хәлләрнең хәтәр мәхшәргә әйләнәчәген белми иде әле Әминә...