Дус-Хөл эм-таң ачы-хавыяазын көргүзер талазы-биле Тывада сурагжаан хөл. Ынчангаштың 70-80 чылдарда бо хөлге Тывадан дашкаар, кайыын-даа улус эмненип кээп турганын сактыр-дыр мен. Кижиниң хөйү дээрге кайгамчык. Путевка бар-даа, чок-даа өг-бүлелер бар. Ырактан көөрге, пансионаттардан аңгы, чурумчудур тургускан майгыннарның чаражы-даа кедергей. Ынчан, бичиимде, хөлге эштиримге улуг-даа, бичии-даа курттарының хөйүн кижи кайгап ханмас. Кара малгаштыг хөлге эштип, хүнге дөгеленирге магалыг-ла. Хөлдү ижеринге...

Кеше һүҙенең ҡөҙрәте шул тиклем ҙур, әйләнә-тирәләге тормош миҫалдары аша быға нығыраҡ инана бараһың. Әлеге яҙмам ғаиләһендә ике төрлө тәрбиә алып үҫкән Фәнүр һәм Айрат исемле бер тиҫтер малайҙар тураһында. Фәнүрҙе атаһы бала саҡтан бер туҡтауһыҙ әрләне. Берәй эш эшләй башлаһалар ҡаты күңелле атайҙың тауышы ихатала яңғырап торҙо. – Булдыҡһыҙ! Шуны ла эшләй белмәйһең бит һин! Ағасты шулай бысалармы ни? Кәкре ҡул! Бешмәгән! Ана күрше Ниязға ҡара, һинән бәләкәйерәк булһа ла, ут кеүек, белмәгән эше юҡ! – тип һәр ваҡыт улын түбәнһетте...