« Бу-бу-буй, бу-буй, бу-буй... » пел прекрасный мужской хрипловатый голос, и в голове сразу возникал образ этакого брутального темнокожего дядьки, с белоснежной эмалью зубов, бисеринками пота на лбу и лёгкой сумасшедшинкой во взгляде, ну короче — вылитый Луи Армстронг. Я и подумать тогда не мог, что существуют такие вот «белые» исполнители с таким насыщенным, «негритянским» тембром голоса и такой же манерой исполнения. Вот так, в начале 90-х, слушая неизвестно кем выпущенный левый CD-сборник (а других тогда просто не было), я и «познакомился» с Оскаром Бентоном...

Менә тагын көзләр җитте, Менә тагын яфрак коела. Салкын көзнең сары төсе Сагыш сала, күңел боега. Кайдан сине эзлим икән, Кошлар белэн китим микән? Иңнәремдә талмас җилкән, Юлларымда сары чирәм. Кил син, кил син, узең кил, Яратам, шуны бел. Кил син, кил син, узен кил, Әле дэ соң тугел. Көзге тойгы салкын җилдән Өшегәнме әллә боегып? Син яшәгәч, яшим мин төн, Күңел белән сиңа сыенам. Кил син, кил син, узең кил, Яратам, шуны бел. Кил син, кил син, узен кил, Әле дә соң тугел...