Татар халык жыры Моңланып ай нурларында, Син сазыңны уйнадың; Нинди кыллар чиртте, бәгырем, Ул матур, яшь кулларың? Бакчаның бер почмагында Мин утырдым, тыңладым; Тыңладым да мин ирексез Яшьлегемне уйладым. Уйладым мин яшьлегемне, Син сазыңны уйнадың. Кайгылы күңелем тавында Яңгырады кылларың. Яңгырады ул моңлы кыллар… Син сазыңны уйнадың. Чыңлаган шул кылларыңдай, Бер-бер үтте елларым: Үтте айлар, үтте еллар, Түзмәдем мин, егъладым. Үтте айлар, үтте еллар, Син сазыңны уйнадың. Үткән ул даулы гомерләр, Кан-көрәштә яңгырап...

Шатлыкларын торган онытылып, Борчуларын булган житэрлек. Шуна бэйрэмнэренне жибэргэнсен Тыйнак кына итеп уткэреп. Эниемнен туган коне буген, Ярар инде, эни, елама. Онытмадым, ничек инде онытыйм? Йэ бер елмай, авыр сулама. Каушап калган нурлы йозлэренэ Ак яулыгын бигрэк килешэ. Борчылма эле син, болай да матур, Гади кулмэк кигэн килеш тэ...