Ата-энем студент кезинде баш кошушат. Мен төрөлгөндөн кийин кыркымды чыгарып, чоң энеме таштап, шаарга окуусуна жөнөп кетишет. Ошентип, кемпирдин колунда тарбия алып, мектепти бүткүчө айылда болдум. Эми чоң энеме сөз жок, колунан баары келет. Бир эле нерсе айтайын: чоң атам койду мууздап берсе, калганын өзү жайгарып койчу. Этегинен чыкпай жүрүп, билгендерин үйрөнүп алдым. Чоң энем көп сүйлөчү эмес. Айтчусун айтчу, болду унчукпай жүрө берчү. Башка чоң энелердей болуп үстүмө үйрүлүп түшкөн жок...

Оҙайлы ваҡыт балаға уҙа алманым. Дауахананы тапай-тапай хәл бөттө. ЭКО эшләттем, уңышһыҙ булып сыҡты. Сираттағыһын эшләтергә, ваҡыт оҙаҡ ине әле. Сөнки бушлай эшләткәндә сиратта тораһың. Әхирәтем бер әбейгә барырға тәҡдим итте. Ул имләү-һылау менән шөғөлләнә икән. Мин дә, ирем дә ундай-бындай нәмәгә ышанмайбыҙ. Шуға күрә әхирәтемдең тәҡдимен көлкө итеп ҡабул иттем. Тик ул ҡуйманы: “Барып ҡара һуң! Ул күрәҙәсе түгел, ә дини инәй. Башҡорттар элек-электән имләү, һылау менән шөғөлләнгән бит. Нимәһенән ҡурҡаһың?”-тип өгөтләне...