Есть в русском языке ёмкое выражение – «живот», от слова «жить». Не «брюхо», не «желудок», а именно «живот». В нём – жизнь. А значит, и старение тоже начинается где-то там, под ложечкой. Когда живот начинает капризничать – урчит, надувается, требует вредностей – стоит задуматься: может, это не просто каприз, а сигнал? Он не просит жареную картошку и котлеты «просто так». У каждого желания есть подоплёка, иногда – вполне физиологическая. Но бывает и психологическая: в конце сложного дня хочется не брокколи на пару, а «что-нибудь вкусное»...

Хушлашуларны теләми, Мин буген синен белән. Каерып алып китәсең Җанымны узең белән. Юк, китмә дип әйтә алмадым Бәгерләр өзелсәдә.  Кайтырсың бит яннарыма Син исән-имин генә.  Киткән чакта назлап кына Кочакларыңа алдың.  Эчтән генә син узең дә  Сагыш утында яндың. Кайтырмын мин, кайтырмын дип Вәгъдәләр биреп киттең.  Көтәрмен дип, көтәрмен дип Мин дә бит сузләр бирдем. Юлларыңда фәрештәләр Канатын җәеп торсын Куенындагы догалар Гел сине саклап барсын Кайтчы зинһар әйләнеп бер Син кабат илләреңә...