(Биш ел элек шундый матур кондэ Син доньяга килден куандырып. Оебезнен ямен, бал жимешен, Куреп калдык бер ай нибары. Онытмадык синен саф йозенне, Исебездэ татлы тэмнэрен, Син мангегэ минем кунелемдэ, Ин Кадерле нэни кунагым...

Ул аның каберенә еллар үткәч кенә кайта алды. Юк, еракта – диңгез-океаннар артында яшәгәнгә түгел, күңеле тартмаганга. ...Әнә алар иртә таңнан ашыга-ашыга кайсы кая җыена. Әнисе башта әтисен ишеккә кадәр озата бара. «Соңга калам...» – ди кызчык, әнисенең әтисе кочагыннан чыгасы килмичә торуын күреп. Аннан әнисе аны машинасына утыртып мәктәпкә илтә. Көн саен шулай. Тиздән аңа 14 яшь тула. Ә әнисе аны һаман кулыннан ычкындырмый. «Миңа шулай тыныч», – ди. Ял көннәрендә дә алар гел бергә. Йә циркка, йә спектакльләргә баралар...