Некалі святыя, як і звычайныя людзі, па зямлі нашай грэшнай хадзілі, нічым не вылучаліся. Мелі, праўда, ад Бога адну характэрную рысу — маглі некага пакараць, а некага, наадварот, ухваліць і спрыяць яму ў жыцці ды ў вядзенні гаспадаркі. Хадзілі па паселішчах і пазіралі, як людзі сябе паводзяць, вольны час бавяць. Заўважаць дзе непарадак, то адразу да таго чалавека кіруюць, разбіраюцца, і калі бачаць, што памылка тая ці абыякавасць выпадкова дапушчана, то не злуюцца надта, спяшаюцца далей, а калі...

Сярод розных тэатралізаваных чытанняў той, які мы прысвяцілі Лорцы і гэтай вялікай працы, ззяў з асаблівай інтэнсіўнасцю: "Так патрацім пяць гадоў". Больш за тое, гэта не толькі ззяла, яно злучыла ўсіх удзельнікаў ведзьмакоў, гэта пакінула ў нас адчуванне сапраўднай сувязі, настолькі моцна, што наэфірызавала валасы. Справа ў тым, што пасля яго чытання запанавала доўгае маўчанне, якое, на імгненне, данесла ўсіх нас да вялікай мары, якую Лорка ўявіла для гэтага твора, і мы вярнуліся здзіўлена, уварваючыся ў вельмі гучныя апладысменты, якія прымушалі бібліятэку вібраваць...