Ужо досыць працяглы час мая свядомасць усё ніяк не можа вырашыць адну філасофскую праблему. Што ж гэта пастаянна, урыўкамі-імгненнямі, усплывае з папярэдніх дзесяцігоддзяў – усёпаглынаючая настальгія па мінуўшчыне, невымерны боль па страчаным, адабраная казка салодкага маленства, якое назад ужо ніколі не вернецца, незабыўнае юнацтва з першымі сур’ёзнымі пачуццямі, якія, здавалася, што на ўсё жыццё?.. І сэрца працягвае настойліва ныць, душа балець, а памяць вяртацца назад! Так, тыя гады фарміравання...