ҺҮҘ КӨСӨ... Ябай ғына һүҙҙең ҙур көскә эйә, ә инде уйламай, абайламай әйтелгәненең кеше яҙмышын пыран – заран килтергәненә мин үҙем шаһит булғаным бар, бер генә түгел әллә нисә тапҡыр. “Әйткән һүҙ, атҡан уҡ!” – тип бушҡа ғына әйтмәгәндәрҙер инде ул. Һүҙ ауыҙыңдан сыҡтымы уны тотоп алып та, кире ҡайтарып та, төҙәтеп тә булмай. Әгәрҙә был һүҙҙәргә кешенең эмоциялары, хистәре ҡушылһа, һүҙҙәр инде глобаль әһәмиәткә эйә буласаҡ. Асыуланып, көйөнөп әйтелгән әр, ҡарғыш һүҙҙәре ҡурҡыныс емерткес көскә эйә...

Урман эче… Нәни алан…(Урман уртасында аклан,) Аландагы ялгыз балан (Акландагы ялгыз балан) Әнкәемне искә төшерде Аның да бит язмышлары — Газаплары, сагышлары Ачы шушы балан шикелле. Әнкәемне күргән сыман Баланнарга карап торам… Кичерегез безне (мине), баланнар!. Күреп кайгы, мең җәзалар (газаплар) Үстергән дә безне алар, Ә үзләре ятим калганнар (Хәзер инде ялгыз калганнар)...