Кичә Утыз Имән авылында бер укучы кызыклы хәл сөйләде. Габдерәхим хәзрәт үзе яңа гына килеп төпләнгән авылга кырдан кайтып килә икән. Артыннан җигүле атта берәү куып җитә дә утырта Габдерәхим хәзрәтне, әмма аны танымый. Ат хуҗасы җырлап җибәрә, аңа Габдерәхим хәзрәттә кушылып җырлый башлый. Авылга кайтып җиткәч, ат хуҗасы сорый: - Сез кем буласыз? - Мин Габдерәхим хәзрәт...

Хатыным һәр иртә, эшкә барыр алдыннан, миңа оныткан нәрсәләрне искә төшерә: кайвакыт машина ачкычларын, яисә өй ачкычларын, һәм күпчелек вакытта ул миңа телефонымны, яки машина документларын искә төшерә... һәм миңа картайганымны һәм хәтер югалтудан интегүемне әйтә! Бу сарказмны бетерергә булдым. Онытыла торган барлык әйберләрне кәгазьгә язып куйдым. Бүген иртән торгач, өйдән чыкканчы, кәгазьне алдым һәм барын да тикшереп чыктым. Елмаеп өйдән чыкканда җиңү хисе (!) сиздем. Ниһаять, бер нәрсәне дә онытмадым! Машинамны эшләтеп җибәрдем һәм кузгалып киттем...