Біздің бала кезімізде неше түрлі жағдайлар болатынын білемін... Ал кейде бұл «заттар» біздің психикамызды жарақаттап, естеліктер ізі ретінде созылып, бүгінгі күннің өзінде ауырсынуды тудырады. Жүздеген сағаттық психотерапиясыз балалық шақтағы жарақаттарды өз бетіңізше жеңуге болатын болса ше? Егер біз ұмытуға тырысатын ауыр оқиғалар біздің күшімізге айналса ше? Кітап өз бойыңыздағы ұйықтау әлеуетін қалай ояту және осы әлемге: «Мен кіммін, бұл менің күшім!» деп дауыстап жариялау туралы...

Кыз баланың күңеле нечкә була, Бик тиз өзәр җилләр искәләп. Салкын җилдәй кагылмагыз аңа, Сүлмәсен ул таҗын чәчкәләп. Кыз балалар кунак кына өйдә, Озакламый аннан да китәр. Кунак кызның урыны түрдә булсын, Белмибез бит юлларын үтәр. Кыз балага кырын карамагыз, Җанын өзеп, яра салмагыз! Кирәклеген тоеп яшәр өчен Кыз баланың хәлен аңлагыз! Кыз балага бәхет теләп торыйк, Бар яктан да бәхетле булсын! Бала бәхете, ана бәхете төсле, Кыз балалар бәхеттән уңсын! Язылдыгызмы? Лайк куегыз...