1906 ел. Театр сәнгате мең ел буе кырлардан — амфитеатрларга, аннан сарайларга, аннан театр биналарына күчкән. Шул меңъеллык театрның такыр бер басуына кинәт кенә туа да куя татар театры. Өр-яңа татар театрының эшлеклеләре аптырашта кала, билгеле. Ә Кәрим Тинчурин тота да мәкалә яза: әйбәт бит инде аның буш урынга тууы, без искелектә таптанмыйча, хәзер яңа театр ясый алабыз, ди. Хәзер үк театр ясау шактый катлаулы эш булып чыга. Актерлар кирәкле костюмнарны урам, ишегаллары буйлап эзләп йөрергә мәҗбүр булалар. Ә урамда аларны хурлыйлар, татарларны оятка калдырып йөрисез, диләр. Инкыйлабка кадәр актерлар бик аз булган, һәм булганнары да ачлыктан интеккән. Антрепренёрлар аларга хезмәт хакын күпме телиләр, шуның хәтле түләгән. Карим Тинчурин потом вспоминал, как после революции 1905 года создавался татарский театр. С его слов, в Восточном клубе появилось татарское ядро в количестве 12-13 человек, бюджет клуба был 1000-2000 рублей, зарплата артистов за сезон — 630 рублей, драматурги ничего не получали, и вообще они не признавались. Ул драматургларның берсе оптимист Тинчурин үзе була инде. Ә мондый шартлардан аның ничек илһам табуы турында киләсе язмаларда сөйләрбез.