Узмацненне цікавасці да рэгіянальнага зместу этнакультурнага быцця — адна з пашыраных сусветных тэндэнцый сучаснай эпохі. Захаванне самабытна-нацыянальнага, адзінкавага, унікальнага набывае асаблівую значнасць ва ўмовах глабалізацыі, цэнтраімклівых інтэграцыйных працэсаў. Невыпадкова ў сучаснай навуцы «ў агульнатэарэтычным плане актуальнымі застаюцца праблемы рэгіянальнай спецыфікі фальклору, вытокаў рэгіянальнасці, яе сувязяў з этнічнымі і этнакультурнымі працэсамі…» [1, с. 96]. Рэгіянальнае — неад’емны...

На первый взгляд, перед нами милая детская песенка. Весна идет, зиму прогоняет, ручейки бегут, детвора радуется. Но мы-то с вами знаем: классики – они такие, замаскируют глобальные манифесты под описание одуванчика. Итак, что же на самом деле происходит в этом тексте 1922 года? Акт 1: Ультиматум Морозу. Уцякай, мароз-дзядуля! Чуеш ты, стары, ці не? С первых строк – никакой дипломатии. Прямое, почти хамское обращение к Морозу-дедуле. "Уцякай!" – Вали отсюда! "Чуеш ты, стары, ці не?" – Ты вообще в адеквате, дед? Это не просто смена сезонов, это смена парадигмы! Мороз – это вам не просто холод...