Кем аны хатыны белән килер дип уйлаган?! Балкуын гына күр үзенең. “Адәм ысрамына каласыларым бар икән”, – дип күлмәген тартыштырып куйды Рәмзия. Кулындагы дүрт билетны ишек төбендә ялтырап торган чүп савытына ташлап театрдан чыгып китәселәре килде дә бит... Кая барасың хәзер. Спектакль башланды! Тормыш сәхнәсендәге пәрдәләр күптән ачылган. Геройлар түрдә. * * * Коллективтагы яңа кешенең җиде буын шәҗәрәсен җентекләп өйрәнергә кирәк. Ләкин Рәмзиянең вакыты тыгыз иде шул. Мөһим проект әзерләгән чагына туры килде бу адәм...

Когда я училась в Театральной Академии, был у нас такой предмет - театральная критика. Один из моих любимых. Целый семестр каждый из нас писал большую рецензию на выбранный спектакль, а потом мы эти рецензии всей группой обсуждали, критиковали, дополняли, чтоб каждый автор в итоге учел все пожелания и переписал. Я выбрала для своей рецензии спектакль «Дни Турбиных», который тогда шел в моем любимом Молодежном театре на Фонтанке. И театр этот я обожала, и если бы не он, то вряд ли бы мне пришла на ум идея поступать в Театральную Академию, и спектакль этот мне казался просто идеальным...