(предыдущая часть) Глава 9 (продолжение) Не разбирая дороги, я ломилась сквозь бурелом. Вдруг сильные руки подхватили меня, и уже через мгновение я опять была на поляне, полулежа на камне и рассматривая моего спасителя. А посмотреть было на что. Высоченный красавец, широкоплечий и мускулистый, мог заставить замереть не одно девичье сердечко. Его зелёные глаза излучали лукавство, а светлые волосы спускались до плеч. Не мужчина - мечта! Богато расшитая непривычного покроя одежда выдавала в моем спасителе богатого человека...

З Мінска на поўнач вядзе дарога, якую мы ведаем пад нумарам Р-28. Яна ідзе каля Заслаўя, праз Радашковічы ў бок Маладзечна. Раней гэтая дарога была часткай вядомага Віленскага тракта з Вільні ў Мінск, якому, нават, прысвечыў свой верш беларускі паэт Янка Купала: Мінск, Маладзечна, Вільня... Як жа знаёмы шлях гэты! Змерыў яго я калісьці, Як шукаў шчасця па светах. Дык вось пасля Радашковічаў былы віленскі тракт трапіць ў вялікую вёску Краснае. Вёска раней мела назву Краснае Сяло, якую з часам паменьшылі да аднаго слова Краснае...