euroasia.me

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттиз еттинчи қисм) Шоҳруҳ унинг юзига синчиклаб тикилди. Ҳа, бу ўша. Кўзойнак тақса ўзгариб қоларкан. Яхшилаб қарамасанг, таниёлмайсан. — Мен сизни, барибир, ўлдиролмаган бўлардим, — деди Шоҳруҳ. — Нега энди? Тўппончангни тўғрилайсан, тепкини босасан — олам гулистон, оёғингнинг остида бир қоп гўшт ётибди, — дея кулди Игнатий Олимович. — Лекин бунинг учун таниб олиш керак-да. Юз фоиз кафолат бераманки, эртага сизни кўрсам, яна танимай қоламан. Бу менинг хотирам пастлигидан эмас, албатта...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттиз олтинчи қисм) Шоҳруҳ жавоб бермади. Бахтиёрни туртди. “Ароқни узатиб юбор”, деди. Бахтиёр дарров бардачокни очиб, шишадаги шайтон сувини узатди. Шоҳруҳ қулқуллатиб ичди. Бу вақт мобайнида Юлдуз сабрсизлик билан эрининг гапиришини кутди. Сездики, турмуш ўртоғи ўзини босиб олмоқчи. Шу боис қулқуллатиб алланима ичаяпти. Баттар қўполлашишдан ўзини сақлашга уринаяпти. Эрига нисбатан меҳри ошиб, уни жудаям соғиниб кетди. Қани энди ҳозир ёнида бўлса-ю, бўйнидан маҳкам қучоқласа...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттиз бешинчи қисм) * * * Қайноғаси машинадан тушгунча Хонзода ўзини тутиб олди ва ҳайдовчига: — Сўраса, пул олиб келдик, денг! — деганча уй ичкарисига югурди. Хонасига киргач, шоша-пиша устидагиларни ечиб отди. Бошқа тўғри келган кўйлагини кийди. Юзини апил-тапил ювганидан кейин пастки қаватга тушди. Бу маҳал Бўрон дарвозахонада Хонзода билан бирга келган ҳайдовчини сўроққа тутарди: — Қаердан келдинглар? Нима қилдинглар? Нега мошинангизни бу ёққача ҳайдадингиз? Кимсиз?...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттиз тўртинчи қисм)   Шоҳруҳ конвертни очиб қаради. Сурат. Икки киши тушган. Бири аёл, иккинчиси эркак. Ҳар иккови ҳам жилмайиб турибди. Эр-хотинга ўхшайди. Расмга тушган жойлар қандайдир денгиз бўйлари. Эркак ҳам, аёл ҳам чўмилиш кийимида. — Олег Козлов. Олтмиш иккинчи йилда туғилган, — дея изоҳ бера бошлади Боря, — ёнидагиси ўйнаши. Ўтган йили ёзда Дубайда суратга тушишган. Сен шу одамни йўқ қилишинг керак. Албатта, аввал оиласини. Улар Санкт-Петербургда туришади битта ўғли билан...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттиз учинчи қисм) * * * Овсини айтган “хушхабар”дан лов-лов ёнган Фароғат меҳмонхонага кирди-ю, тарашадай қотди. Чунки у излаган аёл ўтирганлар орасида йўқ эди. Маълум муддат каловланиб қолди. Салом берай деса, бир қанча вақт муқаддам ўзи буларни камситиб, ер билан битта қилиб кетган эди. Агар шундай қилмаганида, ҳозир бунақанги паст одамларга салом бериш у ёқда турсин, уларнинг берган саломларига алик олмаган бўларди. — Шаҳло, — деди у қошини чимириб, — бир минутга қаравор, ишим бор сенда...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттиз иккинчи қисм) Тонг энди бўзариб келаётганида, Шоҳруҳ уйғонди. Зўрға ювиниш хонасига етиб борди. Кўнгли беҳузур бўлди. Мумкин қадар овозини чиқармасликка ҳаракат қилди. Бироқ Юлдуз ундан аввал уйғониб, шунчаки кўзини юмганча хаёл суриб ётганди. Шовқинни эшитиб, югурганча унинг ёнига бориб, пешонасини ушлаб турди. Муздай сувга юз-қўлини ювган йигит озгина енгил тортди. Юлдуз дарров қаҳва дамлаб берди. Ана шундан кейингина унинг бош айланиши тўх-тади. Ўн беш кун уларни ҳеч ким безовта қилмади...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттиз биринчи қисм) Юлдузнинг диққати Оксанада бўлганлиги боис, кутилмаган овоздан чўчиб тушиб, Роман Фёдоровичга қаради. Аммо қўлини Оксананинг ёқасидан олмади. Хонада идишлар сочилган, синган, бу ёқда Оксана бир аҳволда. Бунинг устига, у отасини кўриши билан йиғлаб юборди. Роман Фёдоровичнинг жон-пони чиқиб кетди. — Қўйвор, ит! — деб ўкирди у саволига Юлдуз жавоб беришга улгурмасидан. — Гапингизни ўйлаб гапиринг, жаноб! — деди ёнида турган Шоҳруҳ банкирга ўқрайиб. Роман Фёдорович Юлдузнинг юзига шапалоқ тортмоқчи эди, бироқ Шоҳруҳнинг қараши уни шаштидан туширди...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Ўттизинчи қисм) — Бўйдоқчилик, ака, — деб бирдан гапни бошқа томонга бурди Бомба, — биттасини топувдим. Уйлансамми, йўқми... — Сен ўзинг кимсан-у, топганинг нима бўларди? — деб ҳиринглаб кулди Паровоз. — Энди бир-иккита қонуний бола орттирмасам, эртага мендан ит ҳам қолмаскан. Тўғри, қиз боламас у, лекин, менимча, ундан ортиғи бўлмайди. — Сен учун, албатта. Кимни кўз остингга олдинг? — Бошқаларга қараганда тоза. — Кўзинг етса, уйланавер. Ўзи анчадан бери бошингни иккита қип қўймоқчийдим...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Йигирма тўққизинчи қисм) * * * Шоҳруҳ қўлидаги телефонни ташлаб югуриб борди-да, ташқари эшикни итарди. Темир эшик қилт этмади. Дарров орқасига қайтиб келиб: — Бирор чора кўрмасак бўлмайди. Болалар бекорга абгор бўлишади, — деди столга ўтириб пешонасини ушлаб турган Юлдузга. — Қанақа чора? Ҳамма йўлларимиз беркилди-ку, — деди унга жавобан Юлдуз алам билан. — Жа унчаликмасдир. Бирорта ёриқ қолдиришгандир, биронта йўлни эсларидан чиқаришгандир? — Йўл бор. Лекин улар эсларидан чиқаришмаган...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Йигирма саккизинчи қисм) Улар кирганларидан кейин Виталий амаки костюмининг ёқасини кенгроқ очиб қўйди. — Хўш, — деди мийиғида кулиб Шоҳруҳга қараркан, — эллик-эллик қилиб, режамизни пишитиб оламизми ёки?.. — «Ёки»си маъқулроқ. Лекин эртага Роман Фёдорович сизнинг мар-ҳумлар қаторига қўшилиб қолганингиздан куйинишини ўйласам, ачиниб кетаяпман унга. Чунки нима сабабдан ўлганингизни шўрлик билмайди-да! Билганида борми, гўштингизни итларга ем қиларди. Бунисигаям чидаш мумкин, аммо Оксанадай содда қизнинг заҳарланган онгини қандай тозалаш мумкинлиги одамни қийнайди...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Йигирма еттинчи қисм) У Фарангизни хизматкор ёки уй ишчиси бўлса керак, деб ўйлаганди. Аммо ўта жиддий амакиси ўзига шунақанги аёлни эп кўриши етти ухлаб тушига ҳам кирмаганди. У бир муддат довдираганча Фарангизга бошдан-оёқ қараб чиқди. Ўзини йўқотиб қўйган аёлнинг ранги оқариб кетганди. Шаҳло бировнинг эри билан юрадиган аёллар тўғрисида кўп эшитган ва унинг тасаввурида бунақангилар безбет ва фаросатсиз бўлиши керак эди. Сал ортиқча гапга йиғлаб юборадиган бу беозор...

Муаллиф: Нуриддин ИСМОИЛОВ (Йигирма олтинчи қисм) Кетма-кет яна меҳмонлар келишди. Уларнинг ҳаммасини Роман Фёдоровичнинг ўзи кутиб олди ва столларга ўтқазди. Бир муддатдан кейин мэр ҳам чиқди уйдан ҳамда бориб элитага қўшилди. Келин-куёвдан эса сира дарак бўлавермади. «Ўзим кирмасам бўлмайди. Юрагим ёрилиб кетади», деб ўйлаган Бек баҳона қидирди. Аммо боши ҳам тузук-қуруқ ишламасди. Ҳамма вақт исталган нарсага сабаб тополадиган ақли шу сафар панд бериб қўйди. Бир неча сониядан кейин эса уйга киришнинг ҳожати ҳам қолмади...