Замерли все, когда впервые С завучем Вы пришли в наш класс. Ребята разом лишились дара речи, Девчонки погрустнели на целый час.
Пленила нас лишь одним взглядом, Не проронив даже пару фраз! Помоги нам, боже, как же думать Об уроках под чарами таких глаз?!
Кто-то серьёзно «ударился» в науку, Слушая, как песню, книжные слова. А кто-то исподтишка хулиганил, Ожидая хоть взгляда от Вас.
Шкодить, как другие, я не смел ни разу, Боясь обидеть Вас навсегда. Смотрел на книгу, но будто видел, Ваш силуэт у светлого окна.
Выпускной год превратился в казнь. Дай терпенья мне, помоги! Я не удостоился Вашего вниманья, Может, потому, что беззаветно любил?..
Адашкан хисләр.
Тып-тын калдык, син беренче кергәч,
Завуч апа белән класска,
Унбиш малай кинәт телдән яздык,
Кызлар җитдиләнде озакка.
Карашларың белән әсир иттең,
Тәүге сүзләреңне әйткәнче.
Фән турында уйлап буламы соң?!
Әй, ходаем, ярдәм итсәңче!
Кемдер синең фәнгә "гашыйк" булды,
Ихлас кылып гыйлем сүзенә.
Кемдер усаллашып тәртип бозды,
Бер каратыр өчен үзенә.
Шуклашырга җитмәде кыюлык,
Әрнерсең, дип, юкка кичләрен.
Һич кермәде башка китап юлы,
Әллә кайда йөрде хисләрем?
Соңгы уку елы минем өчен
Җәзалардай булды, бир түзем!
Никтер яратмады укытучым,
Әллә яратканга мин үзем?..
*Учителя Норкинской средней школы. 1978 г.