Данияға 21 йәш, ул баш ҡала юғары уҡыу йорттарының береһендә белем ала. Уның тарихын тыңлайыҡ:
“Тәүге ҡарамаҡҡа минең хәлдәр яҡшы кеүек. Яҡшы уҡыйым, яратҡан кешем бар. Ул да мине бик ярата, хөрмәт итә, артабан тормош юлы буйлап бергә атларға йыйынабыҙ.
Тик ярты йылдан ашыу инде төшөнкөлөккә бирелеп йәшәйем, ниндәйҙер үтмәҫ депрессия яфалай. Тәүҙә быға эшем сәбәпселер тип уйлағайным: уҡыу араһында эшләп тә йөрөйөм, ул мәғлүмәт өлкәһенә бәйле, тынғыһыҙ хеҙмәт. Унан тыш, хеҙмәтемә бәйле тормоштоң икенсе, ҡараңғы яҡтарын да күрергә, “алһыу күҙлек”те сисергә тура килде. Ошо кире хис-тойғолар миңә насар тәьҫир итә, эшемде алмаштырһам, донъям да яҡтырып китер һымаҡ тойолғайны. Унан фото төшөрөргә тотондом, дуҫымдан арзан ғына хаҡҡа тәүге профессиональ фотоаппарат һатып алдым. Был шөғөл миңә нығыраҡ оҡшай, уға бәйле эш тә яйға һалынды һымаҡ. Ә күңел тыныслығы һаман юҡ.
Уйлана торғас, был хәлдең төбөнә төшкәндәй булдым: ахыры, миңә тулыһынса бәхетле булырға яҡындарымдың һәр саҡ ҡәнәғәтһеҙ, бәхетһеҙ булыуы ҡамасаулай.
Минең әсәйем һәм апайым ғына бар, бер нисә йыл элек яратҡан өләсәйем вафат булды. Апайыма 29 йәш, кейәүгә сыҡмаған, ул ғына түгел, ир-аттар менән оҙайлы, етди мөнәсәбәттәре лә булғаны юҡ. Ғөмүмән, ул һәр нәмәнән ҡурҡа, шул иҫәптән мөнәсәбәттәрҙән дә, торғаны бер комплекстар йомғағы. 25 йәшенә тикем кейәүгә сығыу хаҡында ишетәһе лә килмәй ине, хәҙер иһә иҫенә төшкән: ғаилә, балалар тип хыяллана. Әммә ир булырлыҡ кандидаттар ғына юҡ.
Әсәй иһә хис-тойғоло кеше, уны яҙа башлаһаң, осона сығырлыҡ түгел. Былтыр осраҡлы ғына уның көндәлектәрен табып алдым һәм оят булһа ла, күҙ һалдым. Тағы берҙе уның ни тиклем бәхетһеҙ кеше икәнлегенә инандым. Баҡһаң, ғүмер буйына ул бер кешене һөйгән, тик уларға бергә булырға яҙмаған. Беҙҙең атайыбыҙ менән иһә кейәүгә сығырға кәрәк булғанлыҡтан, башҡа әхирәттәре күҙле-башлы булып бөткәнлектән генә ғаилә ҡорған, имеш. Атайыбыҙға килгәндә, ул оҫта ҡуллы, уңған кеше ине, яҡшы ғаилә башлығы ла булды, әммә аҙаҡ эсә башланы һәм бынан бер нисә йыл элек 50 йәшендә вафат булды. Әсәй хәҙер, үҙе әйтмешләй, фәҡәт беҙҙең өсөн генә йәшәй.
Ә минең ысынлап та, тормошом яҡты, матур. Яратҡан кешем миңә бүләктәр яһай, беҙ ваҡытты ҡыҙыҡлы итеп үткәрәбеҙ. Уҡыуым да яҡшы бара, эшем күңелгә ятышлы, килем дә килтерә. Әйткәндәй, һөйгәнемдең ата-әсәһе менән таныштыҡ, улар бик алсаҡ кешеләр булып сыҡты. Йорттары иркен, яҡты, бөхтә, һәр мөйөшөнән нур бөркөлөп торғандай. Унан, әйтерһең дә, ыңғай энергия алып сығаһың.
Ә яҡындарым эргәһенә барып ҡайтһам, күңелем төшә. Апай менән әсәй эштән ҡайталар ҙа, сериал ҡарарға ултыралар. Бер ҡайҙа сыҡмайҙар, аралашҡан кешеләре лә юҡ. “Әйҙәгеҙ бында барайыҡ, әйҙәгеҙ шуны ҡарайыҡ”, – тип тәҡдим итһәм, асыуланалар, башҡа эшебеҙ юҡмы, тип кенә ҡуялар. Апайым үҙ-үҙенә йомолғандан йомола бара, мөхәббәткә лә ышанмай башланы, шуға уның алдында һөйгәнем хаҡында ауыҙ асырға ла уңайһыҙ. Әсәйем дә һурығып, ҡартайып китте... Фатирға ремонт әллә нисә йыл яһалмаған, ундағы бөлгөнлөктө, ҡараңғылыҡты иһә яҡындарым хатта күрмәй ҙә...
Ҡыҫҡаһы, үҙ бәхетемдән үҙем оялам һәм был мине депрессияға этәрә, ҡәнәғәтһеҙлек уята. Яҡындарыма нисектер ярҙам иткем килә, тик нисек? Кейәүгә сығып, ситкә китһәм, был икәү эргәһенә килеп йөрөүсе лә булмаясаҡ.
Бәғзеләр, һәр кемдең үҙ яҙмышы, әсәйең менән апайың күптән бәлиғ булған кешеләр, үҙ йүндәрен үҙҙәре күрһен, рәхәтләнеп йәшә, тиер, әммә мин улай булдыра алмайым. Улар тип бәхетемдән дә баш тартҡым килмәй...”
