Օրերը խիտ, օրերը խառնակ: Ինչ էլ լինի, մի շնչով «սանրում ես» կարևոր լուրերն ու սոսկում, ջլատվում ես, երբ փորձում ես պատկերացնել մեր օրերի ասքը․ փխրուն խաղաղություն, հայտարարված ու չհայտարարված պատերազմներ, սիրիական խառնարան ու ահաբեկիչների որջեր: Ո՞րն է ելքը այս ամենից, իհարկե, ներաշխարհային պեղումները, այսքան մոտ ու այսքան հեռու վիրտուալ տարածքներում: Մատնացույց անեմ Կարեն Մաթևոսյանի գրառումներ, ճանաչողական, հրաշալի, կատարյալ մի ընթացք, երբ ուղեկիցդ գիտակ է, հայրենապաշտ և քար առ քար, անուն առ անուն գիտե մեր վանք ու տաճարների հինավուրց ու մերօրյա պատմությունը: Հապա Խաչիկ Մանուկյանի բառն ու խոսքը մարդկային հույզերին հպատակ դարձնելու աստվածատուր շնորհը: Կարող ե՞մ արդյոք շրջանցել տիկին Երանի հրապարակումները, քնարական զեղումները: Օրը բացվեց, կիպրոսահայ մեր հայրենակցուհու ասելիքն արդեն վաղորդայնի ցողերի մեջ է: Խոցելիորեն անկեղծ, բաց ու անսակարկ: Ի՛նչ ճոխ է «Թափառող մտքեր» գանձատուփ էջը: Աշխարհահռչակ անուններ, ստեղծագործություններ, որ գամում են հյուրընկալվողին: Փիրոսմանիից Շագալ, Մալևիչ, Դելակրուա, Պետո Պողոսյան, Աղամյան, Կոջոյան... Դասական կոմպոզիտորների գործեր, թափառող բլյուզներ ու մեղեդիներ: Առանձնացնեմ և Արմեն Մուրադյանի էջը. կինոնկարների շարան, հանրահայտ դեմքեր, լուսանկարներ, պատմություններ և Դավիթ Մուրադյանի լրջամիտ մխրճումները: Ներանձնական կյանք, առօրյա, որ թափանցիկ են դարձնում մանավանդ ընտանեկան լուսանկարները: Սրտից սիրտ անցնող ողջույնի, հրաժեշտի խոսքերը, որ անխոս օգնում և օգնելու են ընտանիքներով հեռացածներին, նրանց, ովքեր հենց այս վայրկյաններին են հավաքում իրենց ճամպրուկները, որ ետ նայեն ու չմոլորվեն օտար, ամայի բավիղներում: Անմեկնելի ի՞նչ հույզեր են արթնացնում գեղարվեստական համապատկերի մեջ ընդելուզված բնանկարները: Եվ ամեն օր, ամեն օր միլիոն, միլիոն մարդիկ թեթև մի հպումով ճեղքում են ժամանակի ու տարածության դիմադրությունը, կամենալով փրկել կողքինին, իրենց ու այնուամենայնիվ հայտնվում են անհայտության եզրին, զի. Աշխարհում քանի դեռ կա Շահ ու գերի, ստրուկ ու տեր, Չի լինելու երկրի վրա Ոչ շիտակ խոսք, ոչ կյանք, ոչ սեր... Ո՞վ կարող է առարկել մեծն Թումանյանին... Բայց մի թախծիր, բարեկամ: Թե ներկա ես եղել շնորհանդեսին կամերային երաժշտության տանը, մարդ Աստծո, Լուսինե Զաքարյանի ձայնից սարսուռ ապրեցիր, չէ՞: Ու՞ր տարավ քեզ ժամանակի գետի խորհուրդ խորինը, հուշերի փունջը, որ ծաղկեց յուրաքանչյուրի հոգում: Հիմա, երբ թերթում ես, քեզ ու՞ր են տանում Սերգեյ Մանվելյանի հավաքած, կազմած գրքի պարունակները: Եվ եթե հավատում ես տեսիլքին, եթե հավատում ես, որ Լուսինեի վախճանից հետո մի «հրեշտակ ավելացավ երկնքում» Վազգեն կաթողիկոսի խոսքին, ուրեմն գիտես, թե որն է ու որտեղ է ինքնաճանաչման առեղծվածը: Եվ որ դահլիճի պատերի հերսում ծփացողը երգ չէր, խոսք չէր հույզ էր ու խնկարկումի ծես: Տիեզերական պայթյուն, երբ ոտքից գլուխ կապույտ հագած դեպի մեզ եկավ Սրբուհին՝ Լուսինե Զաքարյանը: Մեզանից հեռացնելով կամ գուցե մոտեցնելով ամենայն վիրտուալի դյութանքն ու թախիծը: