Марсель СӘЛИМОВ – башҡорт әҙәбиәтенең сатира һәм юмор жанрын донъя кимәленә күтәргән шәхес. Алты телдә сыҡҡан 50 китап авторы, тиҫтәнән ашыу халыҡ-ара әҙәби премиялар лауреаты. Шулай уҡ “Донъя илсеһе”, “Рәсәйҙең алтын ҡаурыйы”, Башҡортостандың халыҡ яҙыусыһы исемдәренә лайыҡ. Әҫәрҙәре иллеләп телгә тәржемә ителгән. Әммә тыуған республикаһында Марсель Шәйнур улын тәү сиратта “Һәнәк ағай” булараҡ беләләр, яраталар, хөрмәт итәләр. Башҡорт телендә донъя күргән берҙән-бер сатира һәм юмор журналына ғүмерен арнаған ул. Оҙаҡ йылдар буйына эшмәкәрлеген һәм талантын “Һәнәк” менән бергә алып барған олуғ әҙип быйыл 75 йәшлек юбилейын билдәләй. Ошо уңайҙан юбилярҙы редакциябыҙҙа тәбрикләп, самауыр артында уның тормошона һәм ижадына бер аҙ байҡау яһап алдыҡ.
– Марсель ағай, бына самауыр тураһында һүҙ сыҡһа, ниндәй хәтирәләргеҙ күҙ алдына килә?
– Самауырға бәйле матур хәтирәләр генә һаҡлана күңелемдә. Сөнки мин, самагун аппаратына ҡарағанда, самауырҙы нығыраҡ яратам: ул үҙ янына аҡыллы, ипле, уйсан, ғөмүмән, йүнле кешеләрҙе йыя торған халҡыбыҙ ҡомартҡыһы бит. Самагун аппараты ла йыя ул, тик уның тирәһенә күберәк сатирик геройҙар һырылыша. Беҙҙең кеүек кешеләр самауырға өҫтөнлөк бирә, бына бөгөнгөләй ғүмер, ижад тураһында һөйләшеүҙе хуп күрә. Халҡыбыҙҙың шундай йолаһы бар – кисен, бер ни тиклем эш-мәшәҡәт тамамланғас, ғаилә ағзалары самауыр янына йыйылып, тәмле сәй эсә-эсә һөйләшеп, кәңәшләшеп ултыра. Ҡунаҡтар ҙа килеүе бар. Бына, минең кеүек.
– Һеҙҙе – “Һәнәк”һеҙ, ә “Һәнәк” журналын һеҙһеҙ күҙ алдына килтереп булмай. Ә эш ҡоралы булған һәнәк менән эш итә беләһегеҙме?
– Мин бит ауыл балаһы, тәпәй баҫҡандан атай, әсәй эшкә өйрәтте. Тәүге тотҡан ҡоралым да өс йәпле ағас һәнәк булды. Биш-алты йәштә үк малға бесән әҙерләшә торғайным. Артабан тимер һәнәкте лә тоттом, сират көрәк, балта, салғы, бысҡы, сүкешкә лә етте.
– Ә “Һәнәк” журналы менән танышыу нисек булды?
– Миңә ете йәш тулып, мәктәпкә барған йылда “Һәнәк” журналының һуғыштан һуңғы тәүге һаны сыҡты. Ә минең атайым уҡымышлы кеше булды, йыл һайын башҡорт, татар, рус телендә сыҡҡан баҫмаларға яҙыла ине. “Һәнәк”те айырыуса яратып уҡый торғайныҡ, унда донъя күргән Тимер Арыҫландың шиғырҙарын ятлап, ауыл сәхнәһенән һөйләп йөрөнөм. Бөгөн мин, “Һәнәк” уҡып, сатира-юморҙы аңлай башланым, тип ауыҙ тултырып әйтә алам. 12 йәштән район гәзите менән хеҙмәттәшлек итә башланым: мәктәп, ауыл тормошо тураһында мәҡәләләрем баҫылды, 9-сы класта уҡығанда очерктар конкурсында еңеүсе булып, ун һум премия ла алғайным. О-о, совет заманында ун һум – бик күп аҡса ине ул! Ә “Башҡортостан пионеры” гәзите үткәргән хикәйәләр бәйгеһендә еңеү яулаған “Йәш хәбәрсе” ағайығыҙҙы, беләһегеҙме, нимә менән бүләкләнеләр? Башҡорт яҙыусыларының автографлы китаптары менән! Уларҙы әле лә бик ҡәҙерләп, шәхси китапханамда һаҡлайым. Мин бала саҡтан уҡ яҙыусы, журналист булырға хыялландым. Һәм шул хыялымды тормошҡа ашырыр өсөн ныҡлап әҙерләндем. “Һәнәк” журналында тәүге фельетоным баҫылғанда миңә 14 йәш ине. Шунан бирле унда сатирик әҫәрҙәрем даими донъя күреп тора.
Мәктәптән һуң Башҡорт дәүләт университетының филология факультетына уҡырға индем. Уны ҡыҙыл дипломға тамамлағас, Совет Армияһы офицеры булараҡ, Польша Халыҡ Республикаһына әрме хеҙмәтенә киттем. 1973 йылда унан ҡайтҡас, Өфө урамында мөхәррир-сатирик Марат Кәримовты осраттым. “Эшкә урынлаштыңмы әле?” — тип һораны ул. “Иртәгә университетҡа саҡырҙылар”, — тинем. “Һин унда барма, — тине Марат ағай. — “Һәнәк”кә кил”.
Ун дүрт йәштә сағымда уҡ тәүге фельетонымды журналда баҫтырып сығарған остазымдың “ҡотҡо”һона бирелеп, икенсе көндө «Һәнәк»кә килдем һәм шунда тороп ҡалдым. Пенсияға сыҡҡансы.
Ҡырҡ йыллап редакцияның бер ишегенән инеп йөрөнөм, эш бүлмәһе менән өҫтәлем генә алышынды. Әлбиттә, башта уҡ мине “баш” итмәнеләр, тәүҙә әҙәби хеҙмәткәрҙән бүлек мөхәрриренә күтәрҙеләр һәм Свердловск юғары партия мәктәбен ҡыҙыл диплом менән тамамлағас ҡына баш мөхәррир итеп ҡуйҙылар. Редакцияға аяҡ баҫҡас та, беләһегеҙме, эште нимәнән башланым? “Һәнәк” журналын тәүге һандарынан уҡ уҡып сыҡтым. Уның “Яңы ауыл” гәзитенә ҡушымта булып сыҡҡан ваҡытындағы мәҡәләләрен дә өйрәндем, конспектланым хатта. Башҡорт дәүләт университетының арҙаҡлы профессоры Кирәй Мәргән мине “Башҡорт фельетоны” темаһына кандидатлыҡ диссертацияһы яҙырға дәртләндергәйне. Мул ғына материал туплап, сатирик журналистика мәсьәләләре буйынса бер нисә мәҡәлә яҙып баҫтырырға ла өлгөргәйнем, аҙаҡ юғары партия мәктәбенә уҡырға ебәргәс, ғилми эштәр маһиры булыу ниәтенән ваз кистем. Баш мөхәррир булғас, журналыбыҙҙың йыллыҡ төпләмдәрен редакцияла йыя барҙым һәм эшкә килгән һәр бер хеҙмәткәргә улар менән танышырға ҡуша инем.
– Һеҙҙең эшләү дәүерендә кемдәр “Һәнәк”тең тәнҡит йәбенә йышыраҡ эләкте?
– Кем генә эләкмәне икән?! Ул ваҡытта көтөүсенән алып президенттарға тиклем “Һәнәк”тең геройы булды. Дәрәжәһенә, вазифаһына ҡараманыҡ, әгәр ул ғәйепле икән, рәхәтләнеп тетмәһен теттек. Республикабыҙҙа “Һәнәк” элеп алып, һелкеп һалмаған етешһеҙлектәр ҙә ҡалмағандыр, моғайын. Шулай ҙа иң ныҡ эләккәне Горбачев менән Ельцин булғандыр. Был хаҡта мин Михаил Сергеевичтың үҙенә лә әйткәйнем. 1996 йылда президент һайлауҙары мәлендә ул үҙенең хәләл ефете Раиса Максимовна менән бергәләп Өфөгә килгәйне. Президент вазифаһын ҡалдырғас, уны республика етәкселегенән ҡаршы алыусы ла, хөрмәт күрһәтеүсе лә булманы. Иң ҙур “түрә” мин – республиканың Журналистар союзы рәйесе, уныһында ла осрашыуға үҙ теләгем, ҡыҙыҡһыныуым менән килгәнмен. Ул ваҡытта “Башинформ” Ғафури урамындағы бер йорттоң бәләкәй генә ҡыҫыҡ бүлмәләрендә урынлашҡайны. Шунда Горбачевтың журналистар менән осрашыуы үтте. Осрашыу аҙағында мин уға былай тинем: “Һуңғы арала һеҙҙең турала яҡшы һүҙ ишеткән юҡ, һеҙгә орден-миҙал да бирмәйҙәр. Ә бит Һеҙ ҡасандыр “Һәнәк”тең иң яҡын “дуҫы” инегеҙ. Хәҙер инде беҙҙең “яратҡан” геройыбыҙ – Борис Ельцин, номер һайын уны тәнҡитләйбеҙ. Әммә һеҙҙе лә онотмайбыҙ, элекке “дуҫлығыбыҙ” иҫтәлеге итеп, бына, Һеҙгә миҙал тапшырабыҙ!” – Һәм уға “Һәнәк” значогын бирҙем. Михаил Сергеевич рәхмәт әйтеп: “Мин юмор яратам”, – тине.
Ҡайһы бер кешеләр түрәләрҙе түрә булған өсөн генә яҡын күрә һәм хөрмәт итә, хатта ки үлеп ярата. Ә мин юмор яратҡан етәкселәрҙе яратам. Туҡһанынсы йылдарҙа Беларусь Президенты Александр Лукашенкоға “Важная персона” исемле китабымды бүләк иткәс, ул тышлыҡтағы һүрәттең мәғәнәһен шундуҡ аңлап алды ла көлөп ебәрҙе. Ә унда шәрә тәненә орден-миҙал таҡҡан һәм танауын күккә сөйгән “буш ҡыуыҡ” түрә рәсеме төшөрөлгәйне.
Башҡортостандың беренсе Президенты Мортаза Рәхимовты бик юморлы кеше тип беләм. Беҙ уның менән йыш ҡына шаярып һөйләшә инек. Һәм шулай йылмайып-көлөп кенә етди мәсьәләләрҙе лә хәл итеп ҡуя торғайныҡ. Ул хатта: “Министрҙар күп беҙҙә, ә “Һәнәк” берәү генә!” – тип, мине осондороп та ебәрә ине. Тик барыбер юмор яратҡан һәм сатириктарҙы хөрмәт иткән ошо оло ағайыбыҙ ҙа “Һәнәк”кә эләкмәй ҡалманы. 1996 йылда Рәсәй президенты һайлауҙары мәлендә булды был хәл. Һайлауҙарҙың беренсе турында, “бабай”ыбыҙ ҡыҫылмағас, республикала Геннадий Зюганов еңеп сыҡты. Икенсе тур алдынан, илдәге сәйәсәт еле ҡапыл үҙгәреп киткәс, һайлауҙа кем “еңерен” аңланым да рәссамыбыҙ Альфред Штабелгә журнал тышлығына төшөрөү өсөн тема бирҙем: Рәхимов, имештер, Ельцинды күтәреп, уға айҙағы Зөһрә ҡыҙ ҡулынан таж алырға ярҙам итә. Ә һүрәт аҫтында – халыҡ йырынан өҙөк: “Мин дә айға менер инем, булһа арттан этеүсе”. Бына шул карикатура “Һәнәк” тышлығын биҙәне. Редакторҙар менән осрашыу ваҡытында журналдың был һанын Президентыбыҙҙың үҙенә тотторҙом. Ул һүрәтте ҡараны ла: “Миңә оҡшамаған бит”, – тине. “Уның ҡарауы, Ельцин үҙенә ныҡ оҡшаған”, – тигәс, йылмайып ҡуйҙы ла, рәхмәт әйтеп, ҡулды ҡыҫты.
– Һеҙ эшләгән ваҡытта бәләкәйерәк түрәләр, министрҙар шелтә белдергәне, янағаны булманымы һуң?
– Бер мөхәррир йыш ҡына, маҡтанып: “Тәнҡит материалы биргәйнек, судлашып йөрөйбөҙ әле”, – тип әйтә ине. Мин етәкселек иткән дәүерҙә “Һәнәк”те бер кем дә судҡа бирә алманы, сөнки беҙ һәр хәлдең дөрөҫлөгөн тикшереп, факттарҙы ныҡлап өйрәнеп, шикләнер урын ҡалдырмаҫлыҡ итеп яҙа инек. Шулай ҙа бер осраҡ булды: нәфсеһе ҡотороп киткән түрә кеше, кеҫәләрен бутап, хужалыҡ аҡсаһын үҙ кеҫәһенә һалып ҡуйған. Урланған сумманы фельетонсы 100 һум тип яҙған, ә ысынбарлыҡта ул 99 һум да бер нисә тин генә булған. Фельетон геройының редакцияға килеп, ризаһыҙлыҡ белдереп, ғауға ҡуптарыуы журналыбыҙҙың тәжрибәле авторы, билдәле яҙыусы-сатирик Рәис Ғабдрахманов өсөн генә түгел, бөтәбеҙ өсөн дә оло һабаҡ булды. “Һәнәк” авторына һәр һүҙ, һәр һан, һәр факттың дөрөҫлөгө өсөн яуап тотҡанын бер ҡасан да оноторға ярамай. Был талап журнал хеҙмәткәрҙәре өсөн “МарСәлим” мәктәбенең изге бер ҡағиҙәһе булып торҙо.
Ә түрәләр тарафынан йыш ҡына баҫым булғанына һис тә ғәжәпләнергә кәрәкмәй, уға күнегергә кәрәк. (Көлә.) Әлбиттә, тәнҡит бик күптәргә оҡшамай, уның өсөн сатирик геройҙарыңдан рәхмәт көтмә! Шулай ҙа башлы башлыҡтар таҙа тәнҡиттең йәмғиәт үҫешендә кәрәкле һәм файҙалы нәмә икәнен бик яҡшы аңлай. Улар “Һәнәк” фельетондарында тәнҡитләнгән етешһеҙлектәрҙе тиҙерәк бөтөрөү сараһын күрә һәм был хаҡта редакцияға хәбәр итә. Журналдың “Элеп алдым, һелкеп һалдым” тигән рубрикаһында фельетондар буйынса күрелгән саралар тураһында уҡыусыларға даими хәбәр итеп барыла. Бына шулай. Һәр хәлдә, беҙ эшләгәндә шулай ине.
Ҡабатлап әйтәм: сатирик журналдың тәнҡите тәьҫирле булһын өсөн, ул беренсе сиратта дөп-дөрөҫ һәм тап-таҙа булырға тейеш! Ә бының өсөн фельетон авторының, урыҫтар әйтмешләй, “кристально чистый” булыуы мотлаҡ. Юҡҡамы ни мин эшкә алған һәр хеҙмәткәрҙе “энә күҙәүенән” үткәрҙем! Әгәр ҙә фельетонсы үҙенең буласаҡ геройы менән эсеп йөрөһә, уға нимәлер вәғәҙәләһә, нисек итеп ул “Һәнәк”тә эшләй алһын? Баш мөхәррир булараҡ, таҙа хеҙмәткәрҙәрҙе гелән ҡурсалап торҙом. Ҡайһы саҡта фельетонды кем яҙғанын да йәшерергә тура килде – урындағы штаттан тыш авторҙарыбыҙға һүҙ теймәһен тип тырыштыҡ.
– Һеҙҙе беҙ сатирик яҙыусы тип беләбеҙ. Ә үҙ ғүмерегеҙҙә бер генә тапҡыр булһа ла башҡа жанрҙа яҙғанығыҙ булдымы?
– Әлбиттә! Бала саҡта уҡ бөтә жанрҙа ла яҙып ҡараным. “Алдынғылар” тигән ҙур ғына сәхнә әҫәремдең аҙағы бик ҡыҙғаныс тамамлана. Ғаилә тормошон һүрәтләгән ҡайһы бер хикәйәләремде лә күңелле, тип әйтмәҫ инем. Әммә минең етди әйберҙәремә лә юмор менән сатира кереп ҡыҫыла. Шуға был һорауға мин былай тип яуап бирер инем: ижадта минең “әсәйем” – журналистика (ижад юлым шунан башланды), “ҡатыным” – сатира, ә лирика – ул “һөйәркәм”. Мин ғүмер буйы журналистикала эшләнем һәм сатирама тоғро ҡалдым. Шулай ҙа һирәк-мирәк, онотҡанда бер генә лирикаға күҙ төшөрөп, һүҙ ҡушып алам.
– Һеҙ бик уңышлы кеше. Был талантмы, тырышлыҡмы, әллә даланлы булыу һөҙөмтәһеме?
– Мин бөтөнләй даланлы түгелмен – үҙ ғүмеремдә бер генә тапҡыр ҙа отошло лотерея билеты алғаным булманы. Нимәгәлер өлгәшәм икән, уны тырышлыҡ һәм ныҡышмалылыҡ менән генә яулайым. Ҙур уңышҡа өлгәшер өсөн бик талантлы кешегә лә ҙур тырышлыҡ кәрәк. Йәш ваҡытта быны күп кеше аңлап етмәй. Ваҡытын бушҡа уҙҙыра, көсөн юҡҡа туҙҙыра.
– Сатира әҫәрҙәре, шаян шиғырҙар байтаҡ яҙыла. Әммә уларҙы ҡыҙыҡлы итеп халыҡҡа еткергән, радиоларҙан, сәхнәләрҙән һөйләгән артистар юҡ...
– Минең ул яҡтан бәхетем булды. Беҙҙең заманда комик артистар менән йыл һайын, хатта йылына бер нисә тапҡыр Өфөлә Көлкө кисәләре ойоштора торғайныҡ. Кәтүк һәм Бағанайҙар, Ҡыҙыҡ менән Мәҙәктәр, Гөлзәмиә Ситдиҡова һәм башҡалар – таланттар күп ине. Ә инде Гөлсөм Хәбибуллина менән беҙҙең иң ҙур ижади мөхәббәт булды. Дуҫлығыбыҙ “Самогонсы Сәмиғә”нән башланды ла бик оҙаҡ дауам итте. Сәхнәнән иғлан иткәндә: “Сәмиғәнең әсәһе Гөлсөм Хәбибуллина! – тип әйтәм дә: – Ә атаһы кем, беләһегеҙме?” – тип һорай инем. “Һеҙҙер инде, һеҙ, әлбиттә!” – тип тамашасылар хор менән яуап бирә. Ҡатыны, буғай, мәңгелек ижади мөхәббәтем, ти бит, әллә бергә йәшәйҙәрме икән, тигән имеш-мимеш һөйләүселәр ҙә булды. Гөлсөм бик күп әҫәрҙәремде сәхнәгә сығарҙы, уның һорауы буйынса махсус рәүештә лә яҙҙым. Бер-беребеҙҙе шул тиклем яҡшы аңлай инек. Хатта мин башҡа әҫәр яҙғанда ла уны сәхнәлә күҙ алдына килтерҙем.
Бөгөнгө көндә, ҡыҙғанысҡа ҡаршы, һүҙ жанрында эшләгән артистар юҡ кимәлендә. Башҡорт дәүләт филармонияһында инде күптән Көлкө кисәләре үткәрелмәй. Ә бит заманында беҙ улар менән бергә республика буйлап күңелле кисәләр ойоштороп йөрөй инек. Әлеге ваҡытта “Ҡыҙыҡ менән Мәҙәк” эстрада театрынан бергәләп хеҙмәттәшлек итергә тәҡдим булды. Йәштәр һарайында үткән тамашаларын ҡараным, ҙур залды тултырып халыҡ килгәйне. Өмөт менән ҡараған артистарым шулар инде.
– Ҡайһы бер баҫмалар һеҙҙе башҡорт юморының һәм сатираһының “батшаһы” тип атай. Үҙегеҙҙе шулай батша тип тояһығыҙмы?
– Мине батша ғына түгел, король тип тә атап бөттөләр. “Йәш президентҡа ҡарт сатириктың әйткәне” тигән шиғырымда “Һин король, мин шут түгел” тип яҙғайным. Хәйер, унан тыш та әллә ниндәй исемдәр, вазифалар менән аталдым. Раил Байбулатов “Һин башҡорт Жванецкийы” тигәс, уға ла: “Да не Жванецкий я”, – тип яуап яҙҙым. Камил Фазлый мине – “Башҡорт Маяковскийы”, Мостай ағай – “Сатириктар атаманы”, Зөһрә Рәхмәтуллина “Башҡорт юморының Аристофаны” тип атаны. Тик мин үҙемде бер ваҡытта ла батша, король һәм башҡалар итеп тоймайым. Маҡтаусыларға ла, хурлаусыларға ла бик ышанып бармайым. Һәм сатирик Мар. Сәлим булып ҡына йәшәп ятам.
– Сатира яҙыу өсөн һәр ваҡыт кешенең, йәмғиәттең алама яҡтарын эҙләргә, күрергә кәрәк. Насарлыҡтар ялҡытып китмәйме?
– Мин махсус рәүештә кешенең насарлығын, кәмселеген эҙләп йөрөүсе әҙәм түгел. Бары тик күҙгә бәрелеп торған һыҙаттарын, кәмселектәрен, енәйәттәрен күрәм һәм шуны уҡый белгән халыҡҡа күрһәтәм. Сатириктың шундай үҙенсәлеге бар: ул башҡа кешеләргә, һуҡырға, һаңғырауға һабышҡан эшем эйәләренә ҡарағанда күберәк күрә, ишетә.
Мин йыш ҡына, сатирик булыр өсөн иң шәп ер – Рәсәй, тип әйтәм. Рәсәйҙе аңлар өсөн сатирик булырға кәрәк, тип тә әйткән бар. Әрәмтамаҡтар, буш боғаҙҙар, ата-бабалар тир түгеп, хатта ҡан ҡойоп яулаған байлыҡтарҙы үҙ кеҫәләренә һалып ҡуйҙылар. Шул минең йәнемде көйҙөрә, ҡанымды ҡыҙҙара. Шулай ҙа ул теманы ла юмор аша күрһәтергә көс табам.
– Ысын бәхетте кеше ҡасан татый? Сатирик йәки журналист Марсель Сәлимовтың бәхетле мәлдәрен нимә билдәләй?
– Нимәне һин бөгөн бәхет тип һанайһың? Ниндәй маҡсат менән йәшәйһең? Бәхет төшөнсәһе һәр кемдең үҙенән тора һәм һәр кем уны үҙенсә күрә, аңлай. Кемдер бер телем икмәк табып ашаһа – бәхетле. Ә кемдер бик ҡиммәтле яхта алыуына ла ҡәнәғәт түгел. Миңә ҡалһа, иң ҙур бәхетем – сатирик булараҡ кешене мыҫҡыллап, уға яза бирҙертеү түгел, ә насар ғәҙәттәрҙән арынырға ярҙам итеү, уларҙың бәхетен күреү. Иглин районының башлығы осрашыу мәлендә: “Марсель ағай беҙгә фатир алырға ярҙам итте”, – тип рәхмәт әйтте. Ул бала саҡта әсәһе төҙөлөштә эшләгән, фатирға сираты етмәй ҙә етмәй икән. Ахырҙа, ярҙам һорап “Һәнәк”кә килгән. Һәм мин барып, уларҙың йәшәү шарттарын ҡарап, сираттың хаҡһыҙ рәүештә боҙолоуын асыҡлап, журналға яҙып сыҡҡанмын, ҡала советына мөрәжәғәт иткәнмен. Күп тә үтмәй ғаилә фатирлы булған, һәм, әллә күпме йылдар үтһә лә, кескәй бала шуны онотмай, олоғайғас та рәхмәт һүҙе әйтә. Ошо үҙе үк бәхет түгелме ни?!
Үткән йыл төрмәлә ойошторолған КВН уйынына жюри ағзаһы булып барырға тура килде. Егеттәр бик матур итеп сығыш яһаны, үҙенсәлекле номерҙар күп булды. Шунда сығыш яһағанда әйттем: “Һеҙ ғүмерегеҙҙә бер тапҡыр яңылышҡанһығыҙ, ул хатаны төҙәтергә кәрәк. Иң мөһиме – бынан кеше булып сығырға тырышығыҙ!” Уларға өмөт бар, бөткән кешеләр түгел. Осрашыуға барып, шуны аңлатырға тырыштым. Һүҙем кемдеңдер йөрәгенә барып етә икән, минең өсөн был да бәхет.
– Осрашыу, ошо матур әңгәмә өсөн ҙур рәхмәт, Марсель ағай. Һеҙҙе юбилейығыҙ менән ҡотлап, иң изге теләктәребеҙҙе юллайбыҙ. Һәр ваҡыт шулай ихлас йылмайып, кешеләргә бәхет өләшеп йәшәгеҙ!
Гөлнур ЮЛДАШЕВА яҙып алды.