Քառորդ դարից մի փոքր ավելի է, ինչ Ժաննա Ամիրջանյանն աշխատում է որպես ռադիո հաղորդումների ռեժիսոր։ Իսկ դա նշանակում է ամենօրյա հանդիպումներ երիտասարդությանը, բանվորությանը, դաշտի աշխատողներին, գիտնականներին, արվեստի գործիչներին, ուսանողությանը...
Ժաննան գոհ է իր աշխատանքից, գոհ է այնքանով, որ հնարավորություն ունի շատ կարդալու, խաղալու, ասմունքելու, մասնակցելու ֆիլմերի հայերեն լեզուներով կրկնօրինակմանը։
– Դերասանուհի դառնալու ցանկությունն իմ մեջ ծնվել է շատ վաղուց, – նշում է նա։ – Հիշում եմ, յոթ տարեկան էի, երբ մի առավոտ արթնացա և հայտարարեցի. «Մայրի՜կ, ես պետք է դերասանուհի դառնամ»։ Մերոնք ծիծաղեցին, իսկ հայտարարությունս, ինչպես հետագայում պարզվեց, շատ լուրջ դուրս եկավ։
Երկու տարի շարունակ Ժաննանընդունելության քննություններ էր հանձնում համամիութենական կինոինստիտուտում։ Երկու դեպքում էլ մրցույթով չանցավ։ Թվում էր, անհաջողությունը կհիասթափեցնի Ժաննային, սակայն դերասանուհի դառնալու համառ որոշումը նրան այս անգամ տարավ դեպի Երևանի գեղարվեստաթատերական իստիտուտ։ Դարձյալ անհաջողություն։ Եվ միայն չորրորդ տարին դարձավ դերասանական ֆակուլտետի ուսանողուհի, այն արվեստանոցի, որը գլխավորում էր հայ ականավոր ռեժիսոր Արմեն Գուլակյանը։
Ինչպե՜ս են թռչում տարիները։ Թվում է, երեկ էր, որ համակուրսեցիներով ստեղծեցին «Արշալույս» թատրոն-ստուդիան, որը գլխավորում էր Ալեքսանդր Գրիգորյանը։ Ժաննա Ամիրջանյանից բացի ներգրավված էին այսօր արդեն ճանաչված դերասաններ Վլադիմիր Մսրյանը, ՌաֆայելՔոթանջյանը։ Վ. Ռոզովի «Հարսանիքի օրը» ներկայացման մեջ Ժաննան խաղաց հերոսուհու դերը։
Որքան էլ զարմանալի է, աշխատանքային առաջին մկրտությունն ստացավ որպես մանկավարժ, դասավանդում էր Էջմիածնի ակումբա-գրադարանային տեխնիկումում, նոր հետո միայն աշխատանք ռադիոյում, հեռուստատեսությունում, կինոստուդիայում։ Անմոռանալի էր առաջին ռադիոբեմադրությունը. Պավել Կոգոուտի «Այսպիսի սեր» պիեսի բեմադրությունում նրա խաղընկերներն էին Հեղինե Հովհաննիսյանը, Խորեն Աբրահամյանը, Սոս Սարգսյանը։ Հետագայում նա ձայնագրվեց Լ․ Զորինի «Վարշավյան մեղեդիներ», Չ. Այթմատովի «Մայրական դաշտ», Հ. Իբսենի «Նորա», Ս. Տոդրիի «Էդիտ Պիաֆն իր մասին» պիեսների հերոսուհիների դերերում։
Դերասանուհու համար ուսումնառության հրաշալի դպրոց էին նաև հեռուստատեսային բեմադրությունները։ 60-ական թվականներին տեսաձայնագրության մասին միայն երազել կարելի էր։ Եվ կենդանի, անմիջական խաղը ինչ-որ տեղ թատրոնի բեմ էր հիշեցնում։ Մի տարբերությամբ, որ բեմի վրա դերասանն անմիջականորեն զգում է հանդիսատեսի շունչը, իսկ այս դեպքում նա գործ ունի հեռուստախցիկի պաղ ու «անտարբեր» աչքի հետ։ Մեր հեռուստադիտողներից շատերը կարոդ են հիշել Ֆ. Դյուրենմաթի «Տարօրինակ միսիս Սևիջը», Ա. Մորավիայի «Կրկնողություն» հաջողված ներկայացումները, ուր անմոռաց էին Ամիրջանյանի մարմնավորած հերոսուհիները։
Այսօր էլ Ժաննան չի խզել կապերը հեռուստատեսության հետ, ասմունքում է, սիրում է կարդալ Ս. Կապուտիկյանի, Գ. էմինի, Պ. Սևակի, Պուշկինի, Բլոկի, Եսենինի ստեղծագործությունները։
Աշխատանքային այս բազմապլանայնության հորձանուտում նա առանձնացնում է ֆիլմերի կրկնօրինակումը։ Սիրում է հայախոս դարձնել հատկապես այն հերոսուհիներին, ովքեր մեծ կրքեր և խոր ապրումներ են պարփակում, կանայք, որոնք ապրում են իրենց փոքր ու մեծ ուրախություններով, իրենց հոգսերով, նաև դժբախտությամբ։
Ինչ խոսք, ֆիլմը հաճելի է դիտել բնագրով։ Սակայն, եթե թարգմանությունն արվում է որակով, իսկ կրկնօրինակող դերասաններն իրենց հոգին են դնում դերի մեջ, ապա ֆիլմն ասես «հայկականացում է», ընդունվում և սիրվում մեր հանդիսատեսի կողմից։
Ժ. Ամիրջանյանի կրկնօրինակած ֆիլմերի թիվն այսօր անցնում է հարյուրից։ 100 մեծ ու փոքր դերեր, որոնցից նա հատկապես առանձնացնում է Ալիսա Ֆրեյնդլիխի մարմնավորած հերոսուհուն՝ Կալուգինային Է. Ռյազանովի «Ծառայողական սիրավեպ» ֆիլմում։
Դերասանուհին սիրով է կրկնօրինակում Տատյանա Դորոնինայի, Նատալյա Անդրեյչենկոյի, Ելենա Սաֆոնովայի, Իրինա Կուպչենկոյի և այլ հայտնի դերասանուհիների կինոհերոսուհիներին։
Դերասանուհի, ասմունքող, ռեժիսոր... Որոշակի տարբերակում չկա այս երեք մասնագիտությունների միջև, քանզի դրանք ժաննա Ամիրջանյանի կյանքի և ստեղծագործության իմաստն են։
Մարդկային ձայներ ու դեմքեր կան, որոնք մուտք գործելով մեր տուն, դառնում են հարազատ ու մտերիմ։ Ժաննա Ամիրջանյանը հայկական շատ ու շատ ընտանիքների ցանկալի հյուրն է...