17 верасня знакавая дата для жыхара вёскі Стрыпуны Станіслава Жабінскага (на фота). Яму спаўняецца 90 гадоў. Станіслаў Іванавіч пражыў нялёгкае жыццё, але не згубіў аптымізму і веру ў лепшае.
Больш за 60 гадоў жыцця Станіслава Жабінскага звязана са Стрыпунамі. Вуліца, на якой стаіць яго дом, і сёння называецца Школьнай. Калісьці непадалёку тут знаходзілася вясковая школа. У ёй усё сваё жыццё адпрацавала настаўніцай пачатковых класаў жонка Станіслава Іванавіча - Соф’я Васільеўна. У гэтай вёсцы яны пазнаёміліся і тут - пасля вяселля сталі будаваць хату. Раней Стрыпуны былі вялікай вёскай. Людзі пераязджалі і надоўга асядалі тут. Шкада, што цяпер па стрыпунскіх вуліцах не гайсае столькі басаногай дзетвары. Большасць з тых, хто гадаваўся тут, пераехала ў гарады. Сёння ў Стрыпунах пражывае пераважна пажылое насельніцтва. Такія людзі, як Станіслаў Іванавіч, адчуваюць моцную сувязь і з роднай хатай, і з зямлёй, на якой жывуць.
- Я нарадзіўся ў вёсцы Ябравічы ў 1933 годзе, - расказвае пра сваё дзяцінства Станіслаў Іванавіч. – У маіх бацькоў было пяцёра дзяцей. У 1939 маці памерла ад запалення лёгкіх. Бацька адзін нас гадаваў. Вайна, голад, холад… Праз два гады ад запалення лёгкіх памерла і малодшая сястрычка. Было ёй усяго тры гады.
У ліпені 1944 года Ябравічы трапілі пад фашысцкую бамбёжку. Былі знішчаны 22 хаты. Без жылля засталася і сям’я Жабінскіх. Бацька і дзеці пасяліліся ў гумне, і толькі праз пэўны час зрабілі да яго невялікую прыбудову для жылля. У 1945 годзе гаспадара забралі на работы на Урал. Больш чым год ён не быў дома. Чацвёра дзяцей гадаваліся адны.
- Не ведаю, як мы выжылі, - успамінае Станіслаў Іванавіч. - Есці не было чаго. Летам варылі шчаўе і збіралі ягады. А зімой і таго не было. Трымалі кароўку, але малака яна давала мала, бо карміць не было чым. У 12 гадоў сенаваць мне прыходзілася аднаму, - расказвае суразмоўца.
У першы клас Станіслаў Жабінскі пайшоў ажно ў лістападзе 1945 года. Дзеці ў яго класе вучыліся ўжо трэці месяц, а Станіслаў пайсці ў верасні не змог – трэба было ўзворваць зямлю і збожжа сеяць. А толькі калі палявыя работы скончыліся, можна было падумаць пра адукацыю.
- Буквара і сшытка я не меў. Пісаў на кавалках паперы, - успамінае Станіслаў Жабінскі. – У школу хадзіў толькі 5 месяцаў. А ў красавіку зноў перастаў наведваць заняткі – пачыналася праца ў полі.
У 1946 годзе бацька вярнуўся да дзяцей у Ябравічы. Вайна, голад і холад засталіся ў мінулым. Жыццё пачало наладжвацца. Паступова паставілі зруб хаты, усталявалі вокны, падбілі столь, паклалі падлогу. “Мой бацька быў вельмі добрым майстрам, браўся за любую працу. Працаваў дзень і ноч,” – расказвае Станіслаў Іванавіч.
У 1958 годзе Станіслаў Жабінскі ажаніўся і адразу ж пачаў будаваць хату ў Стрыпунах. Праз год маладая сям’я ўжо мела сваё жыллё. Талент майстра мужчына пераняў ад бацькі, ад яго ж дасталася і працавітасць. Станіслаў Іванавіч адпрацаваў усё жыццё ў калгасе шафёрам. Уласны аўтамабіль мужчына вадзіў нават у свае 80 гадоў.
З жонкай Станіслаў Іванавіч пражыў 64 гады. Разам выгадавалі двух дзяцей. На жаль, Соф’я Васільеўна не дажыла да 90-годдзя мужа. Сёння ў стрыпунскай хаце толькі адзін гаспадар. Мужчына расказвае, што кожныя выхадныя да яго наведваецца дачка, якая жыве ў Смаргоні. Сын прыязджае радзей, бо жыве ў Хабараўскім краі Расіі, але з татам ён заўсёды на сувязі.
- А ці ёсць у нашым раёне стогадовыя жыхары? – пытаецца падчас нашай гутаркі Станіслаў Жабінскі.
- Ёсць! – падбадзёрваю я суразмоўцу і бачу, як на яго твары з’яўляецца ўсмешка. На развітанне жадаю юбіляру дасягнуць запаветнага рубяжу і праз 10 год зноў стаць героем нашай публікацыі.
Таццяна ЛЫСКОВА.
Фота аўтара.