Ошолай ғашиҡ булырын белгән булһа икән! Ун туғыҙ йәшенән кейәүгә сығып, ун биш йыл эскән ирҙе тәрбиәләп тә ыҙаланмаҫ, әллә ни төрлө уй-пландар ҡороп, тормошон ҡайһы ыҙанға төшөрөргә белмәй аҙапланмаҫ та, тағы әллә нәмәләрҙе эшләмәҫ тә ине. Ҡайҙан беләһең инде? Алдағыңды түгел, иртән торғас, көнөңдә ни булып китерен белеп булмай. Ҡыҫҡаһы, шулай булды... Ҡыҫҡаһы тип, Гөлсөм был хәлде баштан һөйләргә ярата. Ләззәтләнеп илай-көлә, ентекләп бәйән итә ул мөхәббәт тарихын әхирәттәренә һәм артыҡ әхирәт булмағандарына ла... Иргә иртә барҙы ул. Артынан тотам ҡалмай йөрөгән егеттең һалдат салбары ла туҙып өлгөрмәгәйне улар өйләнешкәндә. Ир ошолай була икән дә, уның менән тормош шулай икән, тип йәшәне лә китте. Яйлап башҡа сыҡтылар, мал үрсеттеләр, бала-сағалы булдылар. Барыһы ла һәүетемсә кеүек ине лә, ир тигәне тәүге йылдарҙа ҡунаҡтан ҡыҙмасалап ҡына ҡайтыр булһа, тора-бара эштә эсә, бырҡылдап килеп туҡтаған тракторы кабинаһынан да ҡолап уҡ төшә башланы. Гөлсөм уны өҫтөрәп индереп һала, сисендерә, ҡоҫһа түгә... (ошо урынға ҡайһы бер телсән апайҙар гәбенсә “тысһа, йыуа” тип тә өҫтәп ебәрергә булыр ине, уныһын геройыбыҙ әйтмәне). Үтер кеүек ине ҡатынға был хәл, бер-ике булыр ҙа онотолор кеүек ине. Эскелек арҡаһында өҙлөкһөҙ һуғышып, эт-бесәй булып йәшәгән күршеләре түгел дә инде улар, йәки алкаш иренән туҡмалып күҙенән күк китмәгән һатыусы апай түгел. Матур итеп һөйләшер, бик булмаһа әрләп алыр, хатта бер-ике көн үсегеп тә йөрөр әле. “Алтыным” тип өҙөлөп торған ире, ихласлап тотонһа, тыңламай-күнмәй ҡайҙа барһын? Тик... Ире уны инде тыңлауҙан үткән булып сыҡты. “Мин эсәмме? Кем эсә? Алкаш што ли мин һиңә?” — тип ажғырып ятмаһынмы шул кисә алып килеп кәйкәләткән еренән. Ир менән ҡатын беренсе тапҡыр “тас та тос” ирешеп китте. “Бисмилла” тип әрләшмәйҙәр бит инде, күп кенә аяуһыҙ һүҙҙәр ҙә ысҡынды. Тәүге раунд ҡатындың сеңләп илап ебәреүе һәм ирҙең атылып тышҡа сығып китеүе менән тамамланды. Унан инде был раундтарҙың икенсеһе лә, өсөнсөһө лә, йөҙөнсөһө лә булды. Була торҙо, аҙағынан үкенес һурпаһы эселә торҙо, “ничья”лары ла, еңеү-еңелеүҙәре лә һәм хатта ир ныҡ иҫеректә ҡатындың нокаутҡа киткән саҡтары ла булды. Бары булды инде, булды... Ир эскән, ҡатын шуға ҡаршы торған ғаиләлә нимәләр генә сыҡмаҫҡа мөмкин?.. Дауаланыуға тиклем дә барып еттеләр, улары ла иң оҙоно бер йылға тыныслыҡ биреп торҙо ла унан тағы ла ҡоторғосораҡ булып кире әйләнеп килде. Ун биш йылдың үткәнен дә, улы менән ҡыҙының үҫеп еткәнен дә һиҙмәй ҡалды ҡатын, ир менән айҡашып йәшәп. Бер мәл ян-яғына ҡарап ебәрһә, балалар сығып китеп бөткән, матур саҡтар геүләп үткән дә, көҙгөнән һурылып, һарғайып кипкән бер ҡатын йораты ҡарап тора, имеш. Шул мәл Гөлсөмдө, мәңге иҫерек ирен күрмәҫ өсөн туҡтауһыҙ баҡсала соҡонған еренән ниндәйҙер ҡөҙрәтле көс ҡулынан тартып туҡтатҡандай булды бит. Ул, нимәлер иҫенә төшкәндәй, ашығып мунсаға инеп китте лә, соландағы боронғо көҙгөгә текәлеп ҡарап ҡалды. Сағылыштағы үҙенә түгел, ә үҙенән дә аша нимәнелер күрергә, аңларға теләгәндәй, күҙ алмаһын да шылдырмай, керпеген лә елпетмәй торҙо. Унан... төпкә үтеп сисенеп ташланы ла, һыуынған һыуҙарҙы ҡойоп алып, йүкә йыуғысты күпертеп тороп ышҡынырға кереште. Йәйге көн булһа ла, эңер һалҡыны ла, яғылмаған бура һыуығы ла бар, сайынып бөткәндә теше тешкә теймәй ҡалтырап, шунда торған халатҡа уранып өйгә йүгерҙе. Ингәс һаҡ ҡына баҫып, йоҡо бүлмәһенә үтте лә, һөртөнөп-кейенеп алғас, оло сумаҙанын һөйрәп сығарып, кейемдәрен тултыра башланы. Йыйыныуға ярты сәғәттәй генә ваҡыт етте. Йә инде, ошонда бәйләп ҡуйылғандай булып бер ғүмер йәшә лә, китәм тиеүеңә утыҙ минут та етә... Сығыр алдынан өйөн байҡап сыҡты. Бындағы һәр нәмәне үҙ ҡулдары менән йыйнап, бөхтәләп, яратып ҡына барлап тотҡан бит ул. Һәр нәмә иҫтәлекле, ҡәҙерле. Шулай хисләнеп килеп төпкө бүлмәләге иҫерек ире янына инде. Нисек тә йәлләргә, аярға тырышып ҡараны, күңеленең әле бер, әле икенсе еген ҡапшаны, тик күңел тигәнең инде бик ҡаты бикләнгән һәм асылырға ла, йомшарырға ла теләмәй ине. Шайығы ағып хырылдап ятҡан ирҙең шыуып төшкән юрғанын ҡалҡытып һалып, йорт ишеген һаҡ ҡына ябып сығып китте. Йортоноң ғына түгел, үткәненең ишеген япты ул. Бында кире әйләнеп ҡайтмаҫын ниндәйҙер ҡатын-ҡыҙға ғына хас тойомлауы менән һиҙеп-белеп китте... Ире, телефондан шылтыратып, бер-ике иреште лә шул йәйҙе иркенләп һабантуйлап йөрөп үткәрҙе. Унан үҙе һымаҡ бер ҡатынды табып алып йәшәне лә китте. Гөлсөм хатта ишетеп хайран ҡалып ултырҙы. Уның ун биш йыл йыйған донъяһына ниндәйҙер эскесе бисә хужа булды ла ҡуйҙы. Ярай, йортто улына яҙҙырған да, уныһы артыҡ ҡайғы түгел, ә һуң ҡатынының ун биш йыллыҡ ғүмерен аяҡ аҫтына һалып тапауын бер айныҡҡанында уйлаһасы икән ул йүнһеҙ?! Шулай тип әсенгән әсәләрен балалары үҙҙәренсә йыуатҡан булды: – Һин үҙеңде ҡара, әсәй, һаулығыңды ҡайғырт, матур итеп кейен, концертҡа йөрө, ял ит. Ял итеп кенә ятманы инде, ауылдағы китапханаһынан сығып, ҡала китапханалары буйлап эш эҙләп китте һәм тапты ла. Бәләкәй генә коллективҡа яғылып, өйрәнгән хеҙмәтен дауам итеп алып китте. Ҡыҙы, улы килеп-китеп йөрөнө, улар икенсе ҡалала уҡыны, Гөлсөм ярайһы ғына шәһәр ҡатынына әүерелеп алды. Баҡса, мал, ҡош-ҡорт булмағас, иң мөһиме – уттан-һыуға ташлар ғауғалар, шөбһәләнеп-һағайып көтөүҙәр булмағасмы, ҡапыл ярһып китеүҙәре, илаҡлығы, ҡурҡаҡлығы юҡҡа сыҡты. Хәҙер ул күңелсәк кенә мөләйем апайға әйләнде. Матурлыҡ салонына, бассейнға, сәйәхәттәргә ваҡыт бүлергә өйрәнде. Тормош дауам итте. Бер мәл уның интернет аккаунтына һуң ғына ниндәйҙер кешенән смс-хәбәр килде. “Һеҙ миңә оҡшайһығыҙ. Әйҙә, танышайыҡ” тигән был. Һуңғы йылдарҙа интернетта эшләү талап ителгәс, ошо шөғөлдө лә өйрәнеп алып, ярайһы ғына йөҙә ине инде был киңлектә һәм яңғыҙ ҡатынға ир-егет тә яҙмай, мөрәжәғәт итмәй тормай. Ундайҙарға иғтибар бирмәй, юя ла ташлай ине, әлеге яҙманан тертләп киткәндәй булды һәм, шул аңлайышһыҙ хис солғанышына эйәреп, яуап яҙҙы: “Танышайыҡ һуң”. Шунан башланды ла инде яҙышыу. Ҡайҙалыр Ҡырым яҡтарында, диңгеҙ буйында йәшәгән ир менән өс көн эсендә утыҙ йыл белгәндәй булып аралашты ла китте. Һәр икеһе түгелеп үҙ яҙмышын һөйләне. Бер-береһен шул ҡәҙәрем яҡшы аңланылар, шул хәтлем яҡшы тойҙолар, һөйләшеп һүҙҙәре бөтмәне, яҙышып төндәр етмәне. Тора-бара ҡатын был ирҙән хат-хәбәр алмайынса бер көн дә тора алмай башланы. Ике күҙе телефонда булып, эргәләгеләрен ишетмәй-күрмәй китте. Ул яҙһа, шатланды-көлдө, яҙмаһа, ҡайғы-хәсрәткә батты. Хәбәр килһә, аяғы ергә теймәй йөрөнө, яҙмаһа, хәле бөттө лә ултырҙы. Әлеге мөнәсәбәттәргә шундай мохтажға, хатта ки ауырыуға әүерелде. Ярты йылдан Гөлсөм ул ирҙең бөтөн тормошон ғына түгел, шәхси хужалығында миҙгеленә нисә тонна виноград алыуын да, уны ҡайҙа күпмегә һатыуын да, кемдәр менән ҡайһы ваҡытта һәм нимә һөйләшеүен дә, башҡа ваҡ нәмәләрен дә ятлап алғайны инде. Тиҫтә кешенән генә торған коллективта, бигерәк тә ҡатын-ҡыҙ ғына булғанда, кемдеңдер айырым сер йөрөтөүе мөмкинме инде?! Һәр көн иртән килеп ингәс тә, улай-былай итәләр ҙә, төшкө ашҡа тиклем һыуһын араһында сәйләп алалар. Шунда кемдең өйөндә нимә булған да, ире ни әйткән, ҡайһылай ҡыланған, балалары, туғандары, ҡәйнәләре, күршеләре йәки урамда... кемдер... нимәлер... ҡайҙалыр тураһындағы хәбәрҙәр башлана ла хушлашып таралышҡанға тиклем дауам итә. Аңлайһығыҙҙыр инде? Ҡатын-ҡыҙ коллективы... Гөлсөмдөң дә сере таш ҡапсыҡта ҡала алманы. Уның хыялый булып йөрөгәнен аңғарған бисә-сәсә, ҡыҙ-ҡырҡын, “ай-вай”ына ҡуймай, үтен һығып сығарып тигәндәй һөйләтеп алды. – Ҡайҙан? – Ҡырымдан... – О-о! Диңгеҙ буйынанмы? – Шулай шикелле... – “Шикелле” булмаһын. Точноһын бел, диңгеҙе булмаһа, сразы бер илегә баһаһы төшә. – Кем? Нисә йәш? – Илле... – Ҡартыраҡ түгелме? Бабай нимәгә һиңә, Гөлсөм апай? – Мин үҙем дә йәш түгел инде... – Ярай, ир кешенең олораҡ булғаны яҡшы ул, – быныһын өлкәнерәктәре әйтә. Һорау алыу дауам итә: – Нимә менән шөғөлләнә? – Виноград үҫтерәм тип яҙа. – Ҡатыны юҡмы? – Ҡатынлы кеше сит ҡатындар менән яҙышмаҫ инде. – Э-эй! Яҙышмаҫтар! Интернетта фейк битенән биш ҡатынға хат яҙып ятҡан ирҙәр бар хәҙер. – Әлләсе... Алдаҡсыға оҡшамаған да ул... — Ярай, уныһын асыҡларбыҙ. Һиңә нимә тип яҙа? Гөлсөм уңайһыҙланыуҙан ҡыҙарып-бүртенде. “Оҡшайһың, бер күреүҙән ғашиҡ булдым, һин минең идеалым” тигәндәрен үк төпсөнмәҫтәр ҙә инде. Тик ҡатын-ҡыҙ халҡы яуыз, ишетергә теләгәнен әйттермәй ҡалмай. — Яратам тейме һуң? — ... — Гөлсөм апай, хистәрен белдерәме, әллә һеҙ виноград үҫтереү тураһында ғына һөйләшәһегеҙме? — Белдерә былай... — Шунан, күрешәйек тейме? — Тимәй, так-то. — Но ул һеҙгә оҡшай, шулай бит? — Оҡшаймы тип... — Улай бешмәгән булмағыҙ, уй-теләктәрегеҙҙ тура әйтеп өйрәнегеҙ, юғиһә, ир-егет төртөп күрһәтмәйсә аңламай ул. — Минең улай берәүгә лә әүрәгәнем юҡ. Әллә нимәһе бик яҡын, күптән белгән, көткән кеше һымаҡ. — Понятно. Һеҙ, апай, интернеттағы фотоларығыҙҙы алмаштырығыҙ әле, әллә ниндәй ауыльский үҙешмәкәр фотолар ҡуйғанһығыҙ. Хәҙер беҙгә ул ирҙе һуштан яҙҙырыр фотолар кәрәк буласаҡ. Салонға барып, матур кейенеп, биҙәнеп-төҙәнеп... только шулай! Шул көндән башлап теге бер ваҡытта ла күрмәгән, әммә Гөлсөм аша бар хәлен дә белеп торған иргә “Ҡырым еҙнә” тип исем ҡушылды ла, ул да әлеге коллективтың бер ағазаһына әүерелде. Аралашыу бер йыл барҙы, ике йыл барҙы... өс йыл... Ҡыҙыҡһыныусылар ҙа, уларҙы хәбәр менән тәьмин итеүсе лә арыны тамам. Арыны ғына түгел, был хәл-ваҡиалар ҡыҙығын юғалта төштө. Хәҙер инде эштәге ҡыҙҙар ҙа килә һалып “Ҡырым еҙнә ни яҙа әле?” тигән һорауҙы бирмәй. Улар ҙа ялыҡты, моғайын, һорашып. Гөлсөм дә көтөк булды. “Әйҙә, кил” тип кенә өҙөп әйтергә ҡыйманы. Теге яҡ “ана киләм, бына киләм” тиһә лә офоҡта күренмәне. Бер көн эштә сәй эскәндә ҡыҙҙар нисектер шул “Ҡырым еҙнә”гә әйләнеп ҡайтты ла, аранан берәүһе: — Гөлсөм апай, нишләп һин унда үҙең барып ҡайтмайһың әле? Бар ҙа, күр ҙә, хәл ит! – тимәһенме. Башҡалары ла күтәреп алды: — Нуу! Күпме яҙышырға була? —Если гора не идет... Бар ҙа төш, оҡшамаһа ҡайтыр ҙа китерһең. А то былай ҡартайырһығыҙ ул хат яҙышып. Гөлсөм сәбәләнде: — Ҡуйсәле, ир эҙләп килгән тейер. Хәҙер мин яҙышып ҡына йәшәүгә лә күндем инде, бара миңә. Ҡыҙҙар ҡуйманы: — Может ул бер һантыйҙыр! Ә һеҙ уға ваҡыт әрәм итәһегеҙ. Нисә йыл әле? Өс? Ө-ө-өс! — Ыстағайым! Һуғыштан улай көтмәйҙәр! — Бер һылыу принцын көткән көткән дә, бер мәл почтальон уға пенсия алып килгән, ти. Шуның һымаҡ һин, әй. — Һеҙҙең унда барып килгәнегеҙҙе кем белә? — Давай, отпускыңда уйла, һис юғы шул яҡҡа ялға барып кил, шунда күрешерһең нейтральный территорияла. Барыһына бер юлы яуаплай алмай баш сайҡап ҡына ултырһа ла, ошо идея башынан сыҡманы хәҙер Гөлсөмдөң. Тәүге йылдары алҡымынан алып килгән ғорурлығы ла инде ыуалып төшкәйне. Инде көтөп-көтөп тә диуана булғайны. “Была-не была, — тип уйланы ул хәҙер, — йәш ҡыҙмы мин яусы көтөп ултырырға, былар әйтмешләй, кем белә лә кем күрә. Исмаһам бер күрешеп, кафе-фәләндә ҡара-ҡаршы ултырып сәй эсеп булһа ла сығыр, унан... төңөлөр...” Отпускыһына Ҡырымдың бер ял йортона путевка һатып алды, бер аҙнаға ғына. Мөхәббәтенә хәбәр иткәйне (хәҙер бит улар шулай “мөхәббәт” кимәленә күтәрелгән), һикереп төштө: “Кил! Көтәм!” тине. Унан, ултырҙы ла китте поезға. Тәҙрәнән иҫ киткес күренештәргә шаһит булып бара. Башҡортостандың гүзәллеген артта ҡалдырып китеүҙәренә, икенсе донъя матурлығы асылды. Ул алма баҫыуҙары, груша яландары, виноград плантациялары... Тик бынау купелаш бер ир генә йәнде көйҙөрөп тота ла һүҙ ҡуша. Уның тағы ла нимәлер тип борсоуына Гөлсөм ризаһыҙ йөҙөн борҙо: — Нимә тинегеҙ? – “Нимә кәрәк һиңә?” тигәнде аңлатты был төҫ. Ир уның сырайын аңғарҙы, шулай ҙа хәбәрен ҡабатланы: — Был станцияла оҙаҡ торабыҙ, сығып йөрөп киләйек, ҡала матур бында. — Сығығыҙ һуң, – әйтерһең уны тотоп ултыра, әйтерһең улар бергә сыҡҡан юлға. Ошо һонтор ирҙе Өфө вокзалында уҡ аңғарғайны ул Гөлсөм, Өфө-Симферополь поезы юлына ла бер-бер артлы төшөп торҙолар. Һәм, бына, хатта бер купела китеп баралар. Уйҙарына сорналып, йөҙ төрлө икеләнеп, үҙ алдына үҙе ҡаңғырып килгән ҡатынға урай ҙа өндәшә, урай ҙа өндәшә. Гөлсөм уның әйткәнен ишеткәндә рыя ғына баш ҡаға йәки бөтөнләй аңғармай утырып ҡуя. Өҫтәге полкалағы ике йәш кеше телефондарынан айырыла алмай, унан йә йоҡлайҙар, йә тартырға сығалар. Ә Гөлсөмгә бынау әҙәм тынғылыҡ бирмәй. Икеһе лә бер-береһенең башҡорт икәнлектәрен дә, хатта төҫ-йөҙгә ҡарап бер яҡтыҡы булыуҙарын да аңғара, әлбиттә. Әммә ҡатын һыр бирмәй, ә ир артыҡ ныҡышырға ҡыймай, ахыры. Йорттары ла, ере лә аҡ мәрмәрҙән булып, һәр мөйөшөндә сәскәләр баҙырашҡан ят ҡаланың төнө лә көндәй яҡты. Вокзалда халыҡ һис йоҡларға уйламағандай ҡайнашып йөрөй. Ашарға, эсергә теләгәндең йөҙ төрлөһө һатылып ята. Тимер юлдары араһындағы был сағыу баҙарҙы тамаша ҡылып йөрөй ине, артында ғына башҡортса өндәштеләр: — Әйҙә, һыйланып алайыҡ. “Йәлп” итеп әйләнһә теге һонтор тора. Ҡулында туңдырма. — Р-рәхмәт... — туңдырма яратмаһа ла, бынау эҫелә хәҙер генә иреп ағырын да, ташларға тура килерен уйлап, алды, — кәрәкмәҫ ине лә... — Эҫе бит, — ир үҙенең туңдырмаһын асып яртыһын тигәндәй тешләп ҡапты, — аҙ булһа ла эскә һыуыҡ төшөрәйек. Унан ҡатындың теләр-теләмәҫ кенә ашағанын күреп өҫтәп ҡуйҙы: — Бәлки, поезда ресторанға инербеҙ, унда һалҡын һыра йәки квас була торған. “Һыра”нан Гөлсөмдөң ҡолағы “ҡарп” итте, ирҙе баштан-аяҡ көйҙөрә ҡарап сыҡты, мейеһенән: “Әһә! Бына бер алкаш” тигән уй үтте лә, боролоп китеү яғын ҡараны. Тик яңы танышы бер ни аңламай ҡуша атланы ла китте. Бына һиңә бер бәйнәт әҙәм! Һөйләшмәһәләр ҙә йәнәш барҙылар. Ҡыҙҙар кеүек сыпранлап килә лә алмай, юлдашы ла йәш кеше түгел, тәртип һаҡлап йөрөй бирҙе Гөлсөм. Ҡулдарҙағы туңдырмалар ашап бөтөлдө, тик һүҙ ялғанманы. Бара борғас аллы-ҡыҙыллы яулыҡтар һатылған ергә килеп сыҡтылар. Сепрәк-сапраҡ күргәндә ҡатын-ҡыҙ барып тотҡолап ҡарамайса сыҙай буламы – Гөлсөм дә әле бер косынканы һыйпаны, әле ебәк шарфты алып яурынына һалып ҡараны. Ҡояшта янып көрән төҫкә ингән һатыусы ҡыҙ өгөтләргә лә кереште: — Һеҙгә бик ныҡ килешә! Ҡара сәсегеҙгә ошо зәңгәр сәскәләр яғылып ятҡандай ғына. Килешкәнен үҙе лә күрә Гөлсөм, тик алыҫ юлға сыҡҡанда яулыҡ ҡайғыһымы, аҡсаһы ашап-йәшәп йөрөп ҡайтырлыҡ ҡына. — Рәхмәт, икенсе юлы... – тип яулыҡты кире һондо ла, ҡырҙараҡ баҫып торған ирҙең һаман уны күҙәткәнен аңғарып, уңайһыҙланып та, асыуы ла ҡабарып, вагонға табан юлланды. Ҡалған көн ярымда ир нисек кенә иғтибарын яуларға тырышмаһын: сәй алып килһенме, туҡталыштарҙа нимәлер тотоп инеп һыйларға маташһынмы, гәзит-журнал һонһонмо – ҡатын ыжламаны. Ул бит һөйгәне янына китеп бара. Юлда ниндәйҙер икенсе әҙәмдең әүрәтеүенә әүмәй инде. Еңел холоҡло бисә түгел дә ул. Шуға ла был юлдашына күҙ һалғанда ла яндыраһынан өҙөп ҡараны ла, һыйлауҙарынан баш тартып, рәхмәт әйтеү менән генә сикләнде. Ахырҙа теге ир: “Ошо беҙҙең башҡорт ҡатындары ҡырыҫ инде ул” тип көрһөнгән булып, ҡул һелтәне. “Шулай булмаһа кәрәк, — тип эстән генә һүҙ көрәштерҙе уның менән Гөлсөм, — ҡатындың күңелен аңлай торған халыҡмы һеҙ...” “Ҡырым таңдары”на урынлашып, ял йорто менән танышып, төшкө ашҡа төшһә, мыйығының буйының буйына ауыҙы йырылып теге юлдашы тора. Гөлсөмдөң ризаһыҙлығын белдереп ирен бүлтәйтеүенә ла яуабы әҙер: — Сит ерҙә ике башҡорт булып турһайышып йөрөмәйек инде. Бергә ял итәбеҙ значит. Әйҙә, танышайыҡ: мин – Булат. Ирҙең һуҙылған ҡулын күрмәмешкә һалышып үтеп китеп, аҙыҡ-түлек алып өҫтәлгә ҡунаҡлағас, шулай ҙа ҡаршыһына килеп ултырғанға яуап бирҙе: — Гөлсөм. — Путевка менәнме бында? — Юҡ, — Гөлсөмдөң был мәғлүмәттәрен сығарғыһы килмәй, әммә бер нәмәне асыҡларға булды, — бер аҙнаға ғына, үҙ эштәрем менән. —Шулай ғынамы ни?.. – Булат ысынлап аҙарынды, — Ниңә улай? Бәлки, уйларбыҙ ҙа оҙайтырбыҙ ялды? — Мин үҙем өсөн үҙем уйлайым. Гөлсөмдә аш ҡайғыһы ла, бигерәк тә был яңы танышы ҡайғыһы ла түгел. Ул әле һөйгәненә килеп етеүен хәбәр итмәгән. Ашыҡ-бошоҡ ҡапҡылап номерына ҡайтты ла шылтыратып ебәрҙе: — Алло-о... — Да! Тыңлайым! – теге яҡтан көр тауыш ҡолаҡты ярҙы. Ниндәйҙер шау-шыу араһында тора ине, ахыры, телефон хужаһы. — Был мин – Гөлсөм... — Эйе, Гөлсөм, сибәркәйем, сәләм-сәләм! Нисек хәлдәр? — Яҡшы... — Нисек тормоштар, аппағым? — Яҡ-шы... — Сәләмәтһеңме, гүзәлем, ниндәй яңылыҡтарың бар? Бәтәс... Был ниндәй һорауҙар һаман?.. — Яңылыҡтар тип... мин – бында... Ҡырымда. — Ҡырымда?.. Ә-ә-ә! Һылыуым, бөтөнләй баштан сыҡҡан! Ғәфү-ғәфү! Йөҙ тапҡыр ғәфү! Әлеге эш бит, мәшәҡәттәр. — Шунан?.. —Беләһеңме нимә, рауза гөлөм? Һин мине унда бер-ике генә көн көтөп тор инде, йәме? Мин Әстрәханда баҙарҙамын әле. Сауҙаның шәп барған мәле. Ике көндән шунда булам. Йәме, гүзәлем? — Я..рай, — ишеткәндәренә ҡарата ниндәй мөнәсәбәт белдерергә тип баш ватҡан арала теге яҡ тауыш-ғауға араһында ҡысҡырып хушлашып һалып та ҡуйҙы. Бына һиңә, алдыңмы кәрәгеңде?.. Ул һинең килереңде онотҡан. О-нот-ҡан! Башта ҡапыл шулай ярһып алһа ла, яйлап Гөлсөм уны үҙе алдында аҡлай башланы: — Оноторға ла мөмкин... эше ҡайһындай уның. — Буш йөрөгән әҙәм булһа ҡырҡ шылтыратып ҡаңғыртыр ине, ә был деловой. — Эшлекле ирҙәр шулай булалыр инде ул... - Миләүшә ҠАҺАРМАНОВА (Дауамы бар).