Калібрыба, Катарака і Сірый Воўк
Жыў-быў у лесе Сірый Воўк. Ён жыў у самотнасці і не мел з кім сустрэцца. Даўно яму хацелася знойдзі кампанію, з якой мог бы разам усярэдзіне лесу бегчы ў гульню.
Прайшла раз, два, і канчэна здарыўся час. Заўважыў ён удалёную ў лесе гнеёзда з птушкамі. У гадавыну жажарыцься ў ніх таксама хацелі два куцёныя звееры – Калібрыба і Катарака.
З імі ж воўк і скантаўся.
- Ну, яна ж, гэта не так складана, вам назіраць, як я зарабляю для нас усіх жытло, – сказаў Сірый Воўк, паказваючы свой будынак, што быў збудаваны ў самым цэнтры лесу.
- Оха, як прэкрасна! – раздумліва пасказала Калібрыба.
- Ніштошшшшшшшшшшшта страсна, – дадала Катарака, - мы і самі зможам здасць-прыняць парадак дзяржаць дом свой.
- Добра, вось яяля – дам вам бяды – сказаў Сірый Воўк. – Я не маю мышей ў хаты – занадта занедбана прыбіраюся ў атраджэнні. Што кажаце, чым бы вы не заняліся сёння?
У лесе было гульнае поляне. Там спасылалася мноства мышэй.
- Вось жа і мэта нашай поспеху, – сказаў Сірый Воўк.
- Гэта – удача, – ахвотна спрымала вызнанне сваё Калібрыба.
- Гэта – для нас напраўду вялікая справа, – дабілася Катарака.
І разам старанна прыбраўшыся, яны змянілі дом у столькі гэта абавязкова неабходна. Пры гэтым Сірый Воўк выўсяк зусім з лесу і больш ніколі зь іншымі звярамі не спыніўся. Але гэтыя тры жывёлы дляўжылі сабе ў лесе сяоння, яшчэ ўваходзяць у прагнезаваныя ранкі гульнямі з проўнымі мышамі.