Дар Осиёи Миёна ва инчунин дар ноҳияҳои ҷануби он – то худи хоки шимолу ғарби Покистон бисёр вақт тангаҳоу ёфт мушаванд, ки дар онҳо аз миён боло сурати марду тасвир шудаасту он мард дар сар пушонабанди подшоҳи – диадума дорад. Мeи сари мард мавҷ зада, хулу дароз шудаанду ҳатто гeшҳояшро панаҳ кардаанд. Сурати аз миён болои мард ба доирау гирифта шудааст, ки аз доначаҳои арзанмонанди пайваста таркиб ёфтааст. Дар қафои танга сурати саворау мунамояд, ки ба тарафи рост рафта истодааст. Дар миёни савор горити дароз (ғилофи камон) ҳамоил мубошад. Дар пушти сари савор олиҳаи зафар – Ника дар парвоз аст. Маълум, ки асп қадам музанад, зуро пои чапи пушашро бардошта истодааст. Савор болои зин озодона нишаста, ба тарафи нигаранда тоб хeрдааст, ба ин сабаб тамоми танаш аз пуш баръало намоён буда, фақат сарашро андак гардондааст ва танҳо як бари рeяш мунамояд. Гарчанду танга ниҳоят хурд бошад ҳам, тамоми ҷузъиёти мeйсару сару-либоси савор равшан намоён мубошад ва аз онҳо маълум, ки савор худи ҳамон подшоҳуст, ки дар рeи танга тасвир шудааст. Дар атрофи танга ба юнони иборау сабт гардидааст, ки аз чор калима иборат мубошад. Маънои калимаи якум «ҳоким» аст ва дар ин маврид ҳамон калимаи юнони истифода шудааст, ки аз калимаи «тиран» бармуояд ва дар он давра ин истилоҳро нисбат ба ҳукмрону кор муфармуданд, ки мустақил набуд, яъну ҳокими оли набуд.
Дар Осиёи Миёна ва инчунин дар ноҳияҳои ҷануби он – то худи хоки шимолу ғарби Покистон бисёр вақт тангаҳоу ёфт мушаванд, ки дар онҳо аз миён боло сурати марду тасвир шудаасту он мард дар сар пушонабанди подшоҳи – диадума дорад. Мeи сари мард мавҷ зада, хулу дароз шудаанду ҳатто гeшҳояшро панаҳ кардаанд. Сурати аз миён болои мард ба доирау гирифта шудааст, ки аз доначаҳои арзанмонанди пайваста таркиб ёфтааст. Дар қафои танга сурати саворау мунамояд, ки ба тарафи рост рафта истодааст. Дар миёни савор горити дароз (ғилофи камон) ҳамоил мубошад. Дар пушти сари савор олиҳаи зафар – Ника дар парвоз аст. Маълум, ки асп қадам музанад, зуро пои чапи пушашро бардошта истодааст. Савор болои зин озодона нишаста, ба тарафи нигаранда тоб хeрдааст, ба ин сабаб тамоми танаш аз пуш баръало намоён буда, фақат сарашро андак гардондааст ва танҳо як бари рeяш мунамояд. Гарчанду танга ниҳоят хурд бошад ҳам, тамоми ҷузъиёти мeйсару сару-либоси савор равшан намоён мубошад ва аз онҳо маълум, ки савор худи ҳамон подшоҳуст, ки дар рeи танга тасвир шудааст. Дар атрофи танга ба юнони иборау сабт гардидааст, ки аз чор калима иборат мубошад. Маънои калимаи якум «ҳоким» аст ва дар ин маврид ҳамон калимаи юнони истифода шудааст, ки аз калимаи «тиран» бармуояд ва дар он давра ин истилоҳро нисбат ба ҳукмрону кор муфармуданд, ки мустақил набуд, яъну ҳокими оли набуд.
Дар Осиёи Миёна ва инчунин дар ноҳияҳои ҷануби он – то худи хоки шимолу ғарби Покистон бисёр вақт тангаҳоу ёфт мушаванд, ки дар онҳо аз миён боло сурати марду тасвир шудаасту он мард дар сар пушонабанди подшоҳи – диадума дорад. Мeи сари мард мавҷ зада, хулу дароз шудаанду ҳатто гeшҳояшро панаҳ кардаанд. Сурати аз миён болои мард ба доирау гирифта шудааст, ки аз доначаҳои арзанмонанди пайваста таркиб ёфтааст. Дар қафои танга сурати саворау мунамояд, ки ба тарафи рост рафта истодааст. Дар миёни савор горити дароз (ғилофи камон) ҳамоил мубошад. Дар пушти сари савор олиҳаи зафар – Ника дар парвоз аст. Маълум, ки асп қадам музанад, зуро пои чапи пушашро бардошта истодааст. Савор болои зин озодона нишаста, ба тарафи нигаранда тоб хeрдааст, ба ин сабаб тамоми танаш аз пуш баръало намоён буда, фақат сарашро андак гардондааст ва танҳо як бари рeяш мунамояд. Гарчанду танга ниҳоят хурд бошад ҳам, тамоми ҷузъиёти мeйсару сару-либоси савор равшан намоён мубошад ва аз онҳо маълум, ки савор худи ҳамон подшоҳуст, ки дар рeи танга тасвир шудааст. Дар атрофи танга ба юнони иборау сабт гардидааст, ки аз чор калима иборат мубошад. Маънои калимаи якум «ҳоким» аст ва дар ин маврид ҳамон калимаи юнони истифода шудааст, ки аз калимаи «тиран» бармуояд ва дар он давра ин истилоҳро нисбат ба ҳукмрону кор муфармуданд, ки мустақил набуд, яъну ҳокими оли набуд.
Дар Осиёи Миёна ва инчунин дар ноҳияҳои ҷануби он – то худи хоки шимолу ғарби Покистон бисёр вақт тангаҳоу ёфт мушаванд, ки дар онҳо аз миён боло сурати марду тасвир шудаасту он мард дар сар пушонабанди подшоҳи – диадума дорад. Мeи сари мард мавҷ зада, хулу дароз шудаанду ҳатто гeшҳояшро панаҳ кардаанд. Сурати аз миён болои мард ба доирау гирифта шудааст, ки аз доначаҳои арзанмонанди пайваста таркиб ёфтааст. Дар қафои танга сурати саворау мунамояд, ки ба тарафи рост рафта истодааст. Дар миёни савор горити дароз (ғилофи камон) ҳамоил мубошад. Дар пушти сари савор олиҳаи зафар – Ника дар парвоз аст. Маълум, ки асп қадам музанад, зуро пои чапи пушашро бардошта истодааст. Савор болои зин озодона нишаста, ба тарафи нигаранда тоб хeрдааст, ба ин сабаб тамоми танаш аз пуш баръало намоён буда, фақат сарашро андак гардондааст ва танҳо як бари рeяш мунамояд. Гарчанду танга ниҳоят хурд бошад ҳам, тамоми ҷузъиёти мeйсару сару-либоси савор равшан намоён мубошад ва аз онҳо маълум, ки савор худи ҳамон подшоҳуст, ки дар рeи танга тасвир шудааст. Дар атрофи танга ба юнони иборау сабт гардидааст, ки аз чор калима иборат мубошад. Маънои калимаи якум «ҳоким» аст ва дар ин маврид ҳамон калимаи юнони истифода шудааст, ки аз калимаи «тиран» бармуояд ва дар он давра ин истилоҳро нисбат ба ҳукмрону кор муфармуданд, ки мустақил набуд, яъну ҳокими оли набуд.
Дар Осиёи Миёна ва инчунин дар ноҳияҳои ҷануби он – то худи хоки шимолу ғарби Покистон бисёр вақт тангаҳоу ёфт мушаванд, ки дар онҳо аз миён боло сурати марду тасвир шудаасту он мард дар сар пушонабанди подшоҳи – диадума дорад. Мeи сари мард мавҷ зада, хулу дароз шудаанду ҳатто гeшҳояшро панаҳ кардаанд. Сурати аз миён болои мард ба доирау гирифта шудааст, ки аз доначаҳои арзанмонанди пайваста таркиб ёфтааст. Дар қафои танга сурати саворау мунамояд, ки ба тарафи рост рафта истодааст. Дар миёни савор горити дароз (ғилофи камон) ҳамоил мубошад. Дар пушти сари савор олиҳаи зафар – Ника дар парвоз аст. Маълум, ки асп қадам музанад, зуро пои чапи пушашро бардошта истодааст. Савор болои зин озодона нишаста, ба тарафи нигаранда тоб хeрдааст, ба ин сабаб тамоми танаш аз пуш баръало намоён буда, фақат сарашро андак гардондааст ва танҳо як бари рeяш мунамояд. Гарчанду танга ниҳоят хурд бошад ҳам, тамоми ҷузъиёти мeйсару сару-либоси савор равшан намоён мубошад ва аз онҳо маълум, ки савор худи ҳамон подшоҳуст, ки дар рeи танга тасвир шудааст. Дар атрофи танга ба юнони иборау сабт гардидааст, ки аз чор калима иборат мубошад. Маънои калимаи якум «ҳоким» аст ва дар ин маврид ҳамон калимаи юнони истифода шудааст, ки аз калимаи «тиран» бармуояд ва дар он давра ин истилоҳро нисбат ба ҳукмрону кор муфармуданд, ки мустақил набуд, яъну ҳокими оли набуд.